Geestdrift

Stemmen

De zon breekt door wanneer ik naar de Nieuwe Kerk loop. Het is maandagochtend. Geen gebruikelijke dag om een stem uit te brengen. In mijn hand houd ik mijn paspoort en stempas vast. Een mooiere locatie als stemlokaal had men niet kunnen bedenken. Statig rijst het gebouw op. Vanuit de verte zie ik een goede bekende: Teunie Wessels loopt de trappen af. Ze zwaait. Op het plein spreken we over het verschil in stemmen. Zangstemmen wel te verstaan. Teunie is één van de voorzangers in haar kerk. In kerkdiensten mag nog niet gezongen worden. De lofzang wordt gaande gehouden door voorzangers. Je stem laten klinken als voorzanger is een kunst apart. Van stemmen in de kerk als voorzanger naar stemmen in de kerk als democratisch recht is vandaag een kleine stap. Ik loop de trappen op van de “slierkaerke”. Een bijnaam die de kerk te danken heeft aan de uitgesleten rand net naast de trappen. Sinds eeuwen slieren hier de kinderen naar beneden. Binnen blijkt alles ingepakt in plastic: niet alleen de mensen van het stembureau zitten achter plexiglas en faceshields, maar ook het orgel, de preekstoel en de zijbanken zijn verpakt in plastic. Alsof kunstenaar Christo postuum bezig is geweest met kunst als verpakkingsmateriaal. Ik ontvang mijn stembiljet samen met een rood stempotloodje. In het hokje is het zoeken in de vele lange lijsten met nummers en namen. De lijst verdwijnt in de stembus. Het rode potloodje mag ik houden. ‘Voor uw rariteitenkabinet’ lacht de stembureaumedewerkster mij toe. Na afloop kijk ik nog even achterom de kerk in. Ik kijk omhoog en doe mijn ogen dicht. Hoe zouden de stemmen weer klinken wanneer deze niet meer weggemoffeld zijn achter plastic, plexiglas, faceshields en mondkapjes? Zullen volgend jaar de vier partijen van sopraan, alt, tenor en bas de toonaangevende partijen zijn? Klinken anno 2022 de koralen van Bach weer in deze kerk in passietijd? Ik loop de trappen af richting begane grond. Mijn stem is uitgebracht. Over een aantal dagen zullen de stemmen geteld worden. Maar in mijn hoofd klinkt een andere melodie. Terwijl het heel zachtjes op straat begint te regenen, neuriet de bijna onhoorbare stem nu al het slotkoraal van de Johannespassion: ‘ich wil Dich preisen ewiglich!’ De stem van de Opgestane Christus klinkt er in door. Ondanks de miezer is ons leven niet troosteloos.