Opa

Normaliter had u van mij een geinig stukje over de gemeenteraadsverkiezingen voor uw neus gekregen of had ik hier iets geschreven over Oekraïne. Alhoewel daar vrij weinig over te zeggen valt, want het is ronduit vreselijk wat daar gebeurt. Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik de laatste weken helemaal geen nieuws heb gevolgd. Dat komt niet omdat ik weg wil kijken van de oorlog. Het komt omdat er afgelopen weken een oorlog in mij woekerde, een emotionele oorlog welteverstaan. 

Ongeveer drie weken geleden was ik, zoals gewoonlijk, op mijn studentenkamer. Ik had mijn tas net ingepakt, omdat ik de volgende dag na school naar huis zou gaan. Mijn opa werd tachtig en dat moest gevierd worden. De avond voor zijn verjaardag belde mijn vader mij op met de vraag of ik eerder naar huis kon komen.

Opa had zijn tachtigste…..

Nu, bijna drie weken verder, mis ik mijn opa enorm. Terwijl ik aan hem denk, denk ik aan mijn eerste herinnering met hem. Hij leerde mij fietsen zonder zijwieltjes. Samen gingen we naar een grasveldje. Opa hield mijn bagagedrager vast zodat ik niet kon vallen. Ik begon te fietsen en het ging fantastisch. Ik schreeuwde: ‘Kijk opa, ik kan fietsen zonder wieltjes!’ Terwijl ik dat riep, zag ik hem staan aan de overkant van het veld. Toen besefte ik dat hij mijn bagagedrager niet meer vast had. Hij zwaaide en ik viel van mijn fiets. 

In de jaren daarna heb ik zo veel meer met hem meegemaakt. Mijn broertje en ik waren namelijk vaak bij opa en oma en met veel plezier. We mochten daar alles doen wat we thuis niet mochten, want het belangrijkste was dat we het naar ons zin hadden. Zodra mijn opa ons zag, verscheen er dan ook een twinkeling in zijn ogen.

De mooiste herinneringen blijven de familievakanties. Om de vijf jaar, als er weer een trouwjubileum van opa en oma was, dan maakten we weer een prachtige reis. Maar niet alleen bij jubilea gingen we op vakantie, vaak verzonnen mijn broertje en ik tussentijds nog wel een reden waarom we weer met z’n allen op vakantie moesten. Naar die vakanties keek ik altijd vreselijk uit, omdat ze zo gezellig waren. Hele dagen gingen we op pad, mooie steden bezoeken en s’ avonds met z’n allen eten. Tijdens die vakantie werd er altijd vreselijk veel gelachen en als we terugkwamen hadden we weer een koffer vol met schitterende verhalen.

Die verhalen en herinneringen koester ik. Hij was een fantastische opa, de leukste die je je als kleinkind kan wensen. 

Stefan van Doorn