Na de Mount Everest nu de verkiezingen trotseren

De meesten kennen hem als (oud)barman van café de Biet in Zierikzee of misschien wel de gemeenteraad, waarin hij het team van het CDA aanvoert. Maar velen zullen verbaasd zijn over de tocht naar de Mount Everest, die hij zojuist heeft afgerond. Hijzelf misschien niet het minst. ,,Als je daar in de bergen loopt met je dure wandelschoenen van driehonderd euro, terwijl de dragers soms honderd kilo sjouwen op oude slippers. Ja, dan gebeurt er wel iets met je.”

Rutger Punt is geen geoefend iemand. ,,Ze zeggen dat je minimaal tien kilometer moet kunnen lopen om dit aan te kunnen. Ik kwam tot zeven kilometer”, blikt hij nu terug. Het begon allemaal in 2007 toen hij met twee vrienden Robbert en Ramon naar Dublin ging en buiten de stad verrast werd door een rotsachtige omgeving. Dat maakte indruk. Zoveel, dat Ruger Punt steevast voornemens was om bij een volgende avontuur van vriend Ramon mee te gaan. Hij kon niet bevroeden dat het de Mount Everest zou worden.

De hoogste berg ter wereld (8.848 meter) in de Himalaya op de grens van Nepal en China (Tibet). Zijn doel was het bereiken van het basecamp op een hoogte van vijfduizend meter. Verder zou niet meer verantwoord zijn, getuige ook de documentaires die hij nota bene tijdens zijn tocht kreeg te zien: documentaires over de vele honderden mensen die er het leven hebben gelaten. Maar de tocht was ingezet. Ook toen zijn reisgezel Ramon ziek werd en moest afhaken. ,,Dat hadden we met elkaar afgesproken. Ik zou ook doorgaan als het jou overkwam zei hij me.” Rutger Punt ging door en bleef bij het gezelschap, dat de tocht had voorbereid.

In zijn verhaal gaat het veel over de kou. Min veertien graden is niet bijzonder. Dat er dan altijd een kachel brandt, is niet vanzelfsprekend. Soms was er hout voor een uur of twee. Het brengt hem nu vaak tot het besef dat we het her in Nederland uitzonderlijk goed hebben. Alles is hier, nergens een tekort aan. Hoeveel anders is het in de Himalaya. Ook de hoogte doet iets met een mens. Hoofdpijn vooral. Ook was hij nog een dag ziek, maar de reis hoefde niet onderbroken te worden. Het moest en zou hem gaan lukken.

Het was een tocht van dertien dagen in soms uitzichtloze afstanden. ,,Als je weet dat je tweeeneenhalf uur moet lopen, dan maak je daar tien kwartieren van. Dat houdt je op de been.” En: ,,Je moet leren je eigen snelheid te lopen. Ik haalde een keer een vrouw in. Later toen ik niet meer kon, kwam ze me gewoon voorbij. Ik dacht wat maakt het uit. Loop je eigen tempo en dan maar wat later bij het volgende punt”. De route is duidelijk uitgestippeld. Verdwalen kan bijna niet. Bijna niet.

Toch overkwam het hem dat hij er alleen voorstond totdat de groep hem weer gevonden had. Dat greep hem wel aan. Ook toen hij op wandelpaden van nog geen halve meter breed liep. ,,En ik zo dom was om naar beneden te kijken. Een paar honderd meter de diepte in. Ja toen riep ik wel even om mijn moeder.’’ Maar ook daar was het verstand op nul (of juist niet) en doorlopen totdat het weer wat relaxter wordt.

Via Facebook houdt hij zijn volgers als het even kan op de hoogte. Op 25 november krijgen zijn volgers op Facebook het verlossende bericht: ,,Ladies and gentlemen: we made it. Wat was ‘t zwaar bij vlagen, zeker ook vandaag weer, maar het was het allemaal waard. Met name de hoogte maakt ‘t zwaar natuurlijk. Op vijfduizend meter en hoger is iedere inspanning zwaar. Het grijpt je echt bij de keel. Voeg daarbij onherbergzaam gebied waar paadjes ineens ophouden en rotsen over moet klimmen waarbij de hunebedden in het niet vallen die bovendien bij vlagen bedekt zijn met een laag ijzel en je kan je een voorstelling maken”. Dat laatste blijft moeilijk voor iemand die daar nooit is geweest. Daar waar – Rutger Punt heeft zich het jargon al eigen gemaakt – ‘achtduizenders’ bij elkaar staan. Bergen van acht kilometer hoogte. De Mont Blanc in de Europese Alpen blijft bescheiden steken op 4.800 meter.

De reis naar de Mount Everest was er een om nooit meer te vergeten en misschien smaakt het wel naar meer. Niet alleen de berg, maar ook de bizarre verkeerssituatie in Kathmandu heeft indruk gemaakt. ,,Enorm, alsof de Poststraat in Zierikzee als een vierbaansweg gebruikt wordt. Er rijden duizenden Suzuki Alto’s. Taxi’s die er doorheen komen.’’

En nu is hij weer in Zierikzee waar de gemeenteraadsverkiezingen van maart volgend jaar zijn nieuwe uitdaging worden. Voor het eerst als lijsttrekker. ,,Ja, dat is wel even wennen. Mensen nemen posities in. Wat is welk woord waard? Ik vind dat best lastig. Maar we hebben een prachtig team.” Nu even geen ijzige koude op duizenden meters hoogte, maar klagen over het gebrek aan parkeerplaatsen, te hoge gemeentelijke belastingen en ontevredenheid over het openbaar groen. ,,Als je terug bent, denk je al je ervaringen vast te houden. Maar eerlijk is eerlijk, het went weer heel snel als je in de stad bent.”