Marjolijn van den Adel zet een punt achter Kunstschouw

Ze zal langs de zijlijn nog actief blijven, maar na zeventien jaar zit het er wel op voor Marjolijn van den Adel. Vijfenzeventig is ze nu en ze heeft haar sporen verdiend bij de Kunstschouw. ‘Ze deed het niet alleen’ haast ze te zeggen, maar Van den Adel heeft haar stempel wel gedrukt op deze kunstroute in de Westhoek. Ze volgde Fred Kiel op als initiatiefnemer van de Kunstschouw. ‘Een dame met een parelketting’ noemde ambtenaar Bert Stuit haar bij Kiels vertrek. Een beetje van ‘kan die het wel?’. Dat was voor haar een extra motivatie om er de schouders onder te zetten.

Marjolijn van den Adel is zelf ook een bescheiden kunstenaar, maar ze heeft vooral achter de schermen veel ervaring opgedaan, die haar de laatste zeventien jaar veel heeft geholpen. ,,Toen ik begon had de gemeente net bedacht om te willen stoppen met de subsidie. Het zou te commercieel geworden zijn en wel voor zichzelf kunnen zorgen. Maar dat voornemen van de gemeente heeft ze kunnen ombuigen.

Inmiddels trekt de Kunstschouw jaarlijks zeker vijftienduizend mensen naar het eiland. Dat is goed voor de verblijfsaccommodatie. Het publiek maakt een plan om de vele locaties langs te gaan. Voor Marjolijn van van Adel was het de uitdaging om de beste kunstenaars te verleiden naar de Kunstschouw te komen. En dat kost geld, al was het alleen al de transportkosten voor de soms grote kunstwerken. Kunstenaars dienen zich ook zelf aan en niet iedereen krijgt het voor elkaar deel te mogen nemen. ,,We hebben niet altijd plaats. De belangstelling is groot.” Op de vraag of de Kunstschouw de kunstzinnige lat niet te hoog heeft gelegd voor kunstenaars antwoordt ze diplomatiek. ,,Natuurlijk is het niet voor iedereen, maar vaak is het een kwestie van plaats hebben. Maar ja, als je een kunstenaar vertelt dat die niet mag komen omdat het werk niet goed genoeg is, trap je iemand op zijn ziel natuurlijk. Dat snap ik.”

De locaties met name zijn de kracht van de Kunstschouw. Daarmee onderscheidt de Kunstschouw zich van andere kunstroutes. Het trekt veel mensen. Spannend om op het privédomein te komen van mensen en daar kunst te bewonderen. Marjolijn van den Adel kan zich geen betere locatie voor de Kunstschouw voorstellen. ,,Het nadeel is altijd wel dat we in Zeeland bekend zijn, maar het lastig blijft om media-aandacht buiten Zeeland te krijgen.’’ Dat zou de belangstelling voor het evenement echt ten goede komen.

Maar met die vijftienduizend bezoekers doet de Kunstschouw het zeker niet slecht. En er wordt ook aardig wat kunst verkocht. ,,Daar informeren we ook altijd naar. Niet iedereen verkoopt goed. Dat wisselt. Het is wel eens pijnlijk voor de kunstenaars die weinig of niets verkopen. Dan sluipt er een beetje bitterheid in.”

Marjolijn van den Adel heeft ziel en zaligheid in de Kunstschouw gestoken. ,,Ik was eigenlijk van plan om er na vijf jaar mee te stoppen. Tijd voor frisse ideeën. Maar dat lukte niet. Nu hebben we voldoende mensen die er de schouders onder gaan zetten.” Ze maakt zich er geen zorgen over. Wat haar betreft blijft het concept hetzelfde. ,,Misschien nog wat meer kunstenaars uit het hele land,. Dat zou mooi zijn.” Naast Marjolijn van den Adel stopt ook Edzard Gelderman ermee. Hij heeft zeven jaar bij de club gezeten.

Marjolijn van den Adel in haar tuin naast het beeld van Marcel Haccuria (België)