Deel twee duurzame energie: de electrische auto

Ondernemer Ton Schröer is de enige bewoner van Schouwen-Duiveland die in een elektrische auto rijdt – met principiële vasthoudendheid, en bovendien kraaiend van plezier.

Hij beschikt zelfs over twee van zulke auto’s, en wie oplet herkent ze onmiddellijk: de voertuigen tonen de zonnige logo’s en naam van zijn bedrijf, Tons Mosterd en Heerlijkheden, de fabriek die streekgebonden mosterds en mayonaises maakt, en is gevestigd in Zierikzee.

[banner]

De opzienbarende bedrijfsauto’s van Ton Schröer zijn maar een klein onderdeel van zijn bedrijfsfilosofie; zijn verhaal is breder te trekken. Schröer is een gepassioneerd aanhanger van schone energie, en dat al decennia. Op het dak van zijn bedrijf op het industriepark Zuid liggen 372 zonnepanelen, een hoeveelheid die in Zeeland geen gelijke kent. Daarnaast is ook zijn woonhuis aan de Frederik Hendriklaan voorzien van (zestien) panelen, en beschikt hij daar én in zijn fabriek ook nog eens over in totaal drie zonneboilers, die hem warm water leveren.

Het zal duidelijk zijn: Ton Schröer leeft volledig van zonnekracht. Hij is zoals dat trendy heet ‘zelfvoorzienend’. Zoveel zonne-energie weet hij zelfs via al zijn vele panelen binnen te halen, dat hij groene stroom overhoudt, zelfs nadat zijn elektrische auto’s zijn opgeladen. Het teveel staat hij glimlachend af aan het energiebedrijf Delta.

Schröer was er vroeg bij: in 1999 verdiepte hij zich al in de toepassing van zonne-energie, een jaar later liet hij, met subsidie, 52 zonnepanelen aanbrengen op het dak van zijn onderneming, destijds nog gevestigd in Zundert. Zonne-energie viel in het verlengde van zijn streven om zo gezond en milieubewust mogelijk te leven. Zijn firma getuigde van die missie: sinds 1979 maakt de geboren Brabander Schröer al biomosterd. De zonnepanelen brachten 4000 kilowatt op, een respectabel resultaat. Hij gebruikte deze energie om de mosterdzaden te malen en om zijn uiteenlopende soorten mayonaise te maken. In 2002 verhuisde Schröer met zijn bedrijf naar Zierikzee. Hij nam de panelen mee met de bedoeling ze nu op de Zeeuwse zon te richten, en meldde de gemeente dat keurig in een brief. ,,Ik hoorde helemaal niks. De gemeente wist blijkbaar niet goed wat ze hiermee aan moest. Die haalde de schouders op.”

De Zeeuwse zon verbaasde Ton. Schouwen-Duiveland heet samen met Noord-Beveland het zonnigste eiland van Nederland te zijn, en dat klopte. Met dezelfde panelen boekte Schröer nu een opbrengst van 5000 kWh. ,,Er is hier onweersprekelijk meer licht en meer zon.” Hij begon daarom te zinnen op uitbreiding van het aantal zonnepanelen. De oude subsidies waren inmiddels afgeschaft, en zelf kende de gemeente niet zoiets als een stimuleringsbijdrage.

Het ministerie kent de zogenoemde EIA-regeling, een Energie Investeringsaftrek bedoeld voor ondernemers die investeren in energiebesparende technieken of in duurzame energie. Zij mogen 41,5% van de investeringskosten aftrekken van de fiscale winst, en Schröer heeft van dit voordeel gebruik gemaakt. Ook is nog de SDE-regeling, bedoeld om de productie van duurzame energie, zoals groene stroom, te stimuleren. Maar om ervoor in aanmerking te komen, moet je worden ingeloot.

Dat lukte Schröer niet, noch in 2008 noch in 2009. Toen hij in 2010 wéér werd uitgeloot, heeft hij voor eigen rekening ,,en met een scherpe offerte” van Saman negentigduizend euro geïnvesteerd, in 320 extra zonnepanelen.

,,Het echte probleem van zonne-energie is,” vertelt hij, ,,dat je tevoren nooit weet of het lonend zal zijn.” Eind november vorig jaar werden de panelen geïnstalleerd door de Zierikzeese firma Saman. Vervolgens brak de spannende tijd aan of Schröer met zijn – voor Zeeland ongekende hoeveelheid – panelen qua energieverbruik op z’n minst quitte zou spelen. Zou hij ‘zelfvoorzienend’ kunnen zijn?

Intussen is het herfst. En Schröer durft al te glunderen. Hoewel er nog geen vol jaar is verstreken, zit hij al op een energieopbrengst van 26.000 kWh. De panelen worden geacht zeker 34.000 kilowatt te leveren; die limiet lijkt hij te gaan halen. Maar wat meer is: Schröer heeft al 7000 kWh aan Delta kunnen doorgeven. Die houdt hij gewoon te goed. ,,Als in de winter de zon minder schijnt, loop ik waarschijnlijk weer in.”

Met Delta heeft hij als enige een gunstig contract kunnen afsluiten. ,,Normaal wordt van de stroom die je te veel maakt, vijfduizend kilowatt afgetrokken. Daar bekommeren ze zich niet om. Maar ik heb het voor elkaar gekregen dat ik honderd procent vergoed krijg. Dat is nog niet standaard.” Hij hoopt dat anderen op dezelfde wijze worden behandeld, en wijst fijntjes op Greenchoice, Nederlands grootste inkoper van zonne-stroom. Die garandeert onbekrompen de hoogste ‘terugleververgoeding’. Schröer: “Het kan dus wel.”

Aan de zijgevel van zijn onderneming is precies te volgen hoeveel zonne-energie er ‘binnenloopt’ en hoeveel er in totaal al is opgewekt. Daartoe heeft Schröer een openbare, digitale energiemeter opgehangen. Dat bord weerspiegelt in grove cijfers wat Schröer binnen, in de elektriciteitskast, via allerlei apparatuur nauwkeurig bijhoudt. Trots: ,,Ik weet precies hoeveel ik gemaakt en verbruikt heb, en hoeveel ik te goed heb van Delta. Waarom ik dat allemaal noteer? Meten is weten.”

Nog steeds zet Schröer de door hem opgewekte zonne-energie in voor de gebruikelijke doeleinden: mosterd malen, mayonaise maken, de zaak verlichten. Maar inmiddels voedt hij daar dagelijks ook de twee elektrische auto’s mee die hij heeft aangeschaft, als eerste op Schouwen-Duiveland. Onvermoeibaar en consequent blijft hij het milieu ontzien. Maar waarom eigenlijk?

,,Ik ben tegen kernenergie”, verklaart hij eenvoudig. ,,Omdat ik zelfvoorzienend ben, hoef ik minder benzine te kopen. Daardoor verbruik ik minder brandstoffen. En daarnaast: als je zelfvoorzienend ben, is dat toch het mooiste. Verder hoop ik dat als andere mensen zien hoe zoiets gaat, zij dat gaan navolgen.”

In de ene elektrische auto rijdt één van de drie personeelsleden van Tons Mosterd en Heerlijkheden op werkdagen heen en weer tussen zijn woonplaats Oudenbosch en Zierikzee, 130 km. De auto, die er al ruim 12.000 kilometer op heeft zitten, kost Schröer steeds minder. ,,Aanvankelijk gaf ik de medewerker nog een reiskostenvergoeding van twintig euro per dag; nu betaal ik nog slechts drie euro voor de stroom.” Enthousiast: “Dat is dus een besparing van ruim drieduizend euro per jaar, en zo heb ik tegelijk ruim 2500 liter benzine minder verstookt!”

In de tweede wagen rijdt hij zelf. Hij gebruikt de auto om kleine bestellingen af te leveren, om klanten te bezoeken en voor het woon-werkverkeer. Beide voertuigen kunnen op een volle ‘tank’ van 24 kWh onafgebroken 100 tot 120 km rijden. “Het verschilt zit ’m in hoe snel je gaat.” Om een indruk te geven van hoe doeltreffend ook een elektrische auto is, vervolgt hij: “Ik ben er wel mee naar klanten geweest in Amsterdam, Veenendaal, Leuven en Schijndel, en dat met behulp van snellaadpalen in Antwerpen, Vilvoorde, Goes, Delft, Amsterdam en Vianen. Palen die allemaal al keurig werken.”

Zo snel werken echter niet de oplaadpalen die Schröer bij zijn eigen fabriek heeft staan, en ook niet de twee e-laadpalen die voor Schouwen-Duiveland zijn gepland. Die doen er nog altijd vier uur over.