Zorgen

We zijn een beetje bezorgd, want we waren elk jaar gewend om ouwe spullen mee te geven voor de Renessedag. En die gaat nu wel door, maar zonder rommelmarkt. Ik had al horen waaien dat er helemaal geen Renessedag meer zou komen. Want voor zo’n dag moet je veel vrijwilligers hebben die dit werk voor hun club willen doen, maar de leeftijd gaat bij veel goedwillenden een woordje meespelen. Ja, hoe komen we dan van de spullen af die we teveel hebben? Misschien zijn er wel mede-Schouwen-Duivelanders die met hetzelfde zitten. Je kunt je maar ergens zorgen over maken, hè.                                                                                                                                                 Ik moet terugdenken aan reizen die we gemaakt hebben naar Azië, Zuid-Amerika en Afrika. Zomaar enkele ervaringen. In Lesotho in Oost-Afrika bezochten we een school. Onze reisleider had ons tevoren al verteld dat er een enorm tekort was aan materiaal voor de leerlingen. En dus kochten veel deelnemers aan de reis in een wat grotere plaats de nodige spulletjes. Wij hadden een grote stapel nieuwe schriften bij ons. En wat was de juf daar ongelooflijk blij mee, de kinderen ook trouwens. In China kwamen we in een huis, we werden door oma uitgenodigd bij hen te kijken. Het bleek eén grote kamer te zijn, waar een groot bed, de kang, in stond. Daar sliep de hele familie op. Verder kon ik niets ontdekken wat geschikt was voor een Renessedag. Daarover hadden ze dus geen zorgen. Zuid-Amerika is een wat langer verhaal. We zijn n.l. twee keer als Foster-parents-ouders in Ecuador bij een familie geweest. We hadden daar een zoon van geadopteerd als Foster-parentskind. De muren waren beplakt met kranten i.p.v. behang. De trap naar het opkamertje waar we moesten eten bestond uit stokken, daar zijn we wel heel voorzichtig naar boven gegaan. We hadden een leren voetbal met pompje gekocht in de hoofdstad Quito, maar onze begeleider van het hoofdkantoor van wat nu Plan Nederland heet zei dat die voor het hele dorp was en die middag zou worden aangeboden aan de “president” van het dorp.. Dat bleek een man te zijn in een gescheurd overhemd. Hij hield een hele toespraak om te bedanken voor de bal. Maar in dat dorpje zou een dorpsdag ook niets hebben opgebracht, de mensen hadden niets om mee te geven. Ze hadden wel dankzij Plan Nederland water in het dorp gekregen, er was nu een centrale kraan, waar o wonder water uit kwam. En ze zouden een toiletgebouwtje krijgen zodat ze konden douchen en niet meer in de bosjes hun behoefte hoefden te doen. Ja, dan word je er met de neus op gedrukt hoe rijk wij in Nederland zijn. En hoeveel wij kunnen weggooien. We hebben zelfs zoveel afval, dat we dat netjes in drie containers kunnen scheiden. Of we geven het bij de milieustraat af. Als we bij de milieustraat wegrijden zijn we altijd opgelucht dat we weer van de spullen af zijn.

Henk Blom