Bijvangst

Wensdenken

Mijn middelbare school stapte in 1968 de moderne, democratische tijd in met de instelling van een scholierenparlement. Dat heette natuurlijk ‘de senaat’, want dat past bij een gymnasium waar ze de klassieke tijd hoog in het vaandel hebben. Ik mocht als tweede-klasser toetreden als senator en ontdekte de eerste politieke verschijnselen die ik 8 jaar later als dagbladverslaggever mocht verslaan in gemeenteraden.

De senator namens de eerste klas was verkozen omdat hij beloofde te gaan pleiten voor een zwembad bij de school. Hij was ruim verkozen en ging optimistisch de eerste vergadering in. Dat er geen geld was voor zijn idee, nam hij niet voetstoots aan. Hij hield vol en wij knikten dat we het zouden onderzoeken; iets waar politici altijd mee komen als ze iets willen laten verwateren.

Deze gebeurtenis schoot door mijn hoofd toen ik las dat Gedeputeerde Staten van Gelderland aansturen op (vóór 2031) een ‘kleine kerncentrale’ in hun provincie, waarmee ze ongevraagd een taak van de rijksoverheid overnemen. Beetje erg ambitieus en vooral overmoedig.

Het zijn van die dingen die opduiken als nieuwkomers het bestuursstelsel binnenstappen. Liever wensdenken dan realiteitszin. Ook Limburg pleitte eerder voor een eigen ‘kleine kerncentrale’, in de hoop dat er geen windmolens meer nodig zijn; die mini-Borsseletjes zijn nog in ontwikkeling maar het stroomnet schreeuwt om uitbreiding.

Bij de vorming van provinciale besturen druipt de onwennigheid ervan af. Vooral de ambitieuze BBB’ers laten zich gelden in de onderhandelingen om het volk te laten merken dat er een andere wind gaat waaien - over de wind gaat de provincie trouwens ook niet. Zoals over zoveel niet. Het is per slot van rekening de poverste en onbelangrijkste bestuurslaag, die vaker vertraagt en blokkeert dan behulpzaam en effectief is.

Jan Greijn