Voedsel

Gooien jullie wel eens voedsel weg? Het gebeurt misschien wel vaak, maar wij doen het toch heel zelden. Nu wil ik mij niet mooier voordoen dan ik ben, hoor. Maar we hebben ons toch al wel vaker afgevraagd hoe het komt dat we zo “zunig” zijn. Er is, denken we, een diepere oorzaak dan alleen zuinigheid. Natuurlijk, we hebben de oorlog van ’40-’45 meegemaakt en toen hadden we niet zo veel te eten. Ik herinner me tenminste dat er geen boter was om op je boterham te smeren. Voor dat brood hadden we lang in de rij bij de bakker moeten staan, eerst ik als de jongste thuis, daarna werd ik afgelost door mijn oudere broer en tegen de tijd dat we de ingang bereikten kwam onze moeder met de bonnen. Maar het beleg? Ja, geen boter natuurlijk, af en toe was er iets vettigs, wat ik helemaal niet lustte. Dus was het gevolg: droog brood eten. Wat er wel was: jam van appel, frambozen, bessen. Dat heb ik na de oorlog heel lang niet meer als beleg gebruikt. Ik denk dat dit nu heel verwend klinkt. Nu ben ik gedeeltelijk weer terug bij dat soort jam, want de viervruchtenjam lijkt er veel op.                                         Nee,we gooien zelden wat weg. Maar misschien heeft het volgende voorval er ook toe bijgedragen. We waren op reis met een reisgezelschap in Ecuador. Bij Cuenca gingen we met de bus de Andes in en reden we omhoog. Terug naar beneden stonden twee jongetjes die een touw over de weg gespannen hielden. De buschauffeur kende het ritueel. Hij stopte en vertelde dat we pas verder konden als we wat voedsel en snoep gaven. Iedereen zocht koek en rolletjes snoep op, alles ging in een plastic zak, die aan een der jongens werd gegeven. Ze lieten het touw zakken en we reden eigenlijk wat geamuseerd verder. Dat waren nog eens ondernemende en slimme jongetjes! Beneden aangekomen gingen we bij een heel klein eethuisje ons middagmaal gebruiken. We zaten met z’n allen vlak langs de straat op de smalle stoep en we hadden niet in de gaten dat een klein oud vrouwtje (ze zijn daar allemaal heel klein) tussen de stoelen op de grond ging zitten. Of in elk geval letten we er niet op. Maar toen iedereen klaar was met eten stond ze op en vroeg of ze de restjes mocht hebben. Alles wat overgebleven was ging in een pannetje en de restjes cola en andere drank dronk ze meteen op. Het geklets verstomde en iedereen viel gegeneerd stil. Die ervaring maakte denk ik op ieder van ons veel indruk. Misschien heeft iedereen die zoiets meegemaakt heeft wel moeite met eten weggooien.

Henk Blom