Een arm land

We zijn met ons onvolprezen eilandelijk reisbureau tien dagen naar het Lago Maggiore geweest. De chauffeur vertelde heel veel en ook dat Italië een arm land was en dat er dus veel arme Italianen zijn. Nou, dat hebben we geweten. Misschien dat het in het zuiden van Italië zo is, maar voor het gebied waar wij verbleven beslist niet. We moesten voor twee kopjes koffie met een gebakje €20 euro betalen, terwijl dat hier in onze bekende badplaats de helft is! Ja, als je in Scheveningen naar het circustheater gaat om een musical te bekijken zit je ook wel ongeveer aan zulke hoge prijzen, eerlijk is eerlijk. Maar het is ook een levensstijl. Onze vroegere minister van financiën Jeroen Dijsselbloem had volgens de Noord-Europese landen alle gelijk van de wereld toen hij de Zuid-Europese landen er op wees dat er in hun landen ook wel heel gemakkelijk werd geleefd. Buiten de deur eten doen ze daar meer dan hier, bijvoorbeeld. En het woord “sparen” bestaat daar misschien niet eens. Je moet niet om geld aan ons vragen als je je geld uitgeeft aan drank en vrouwen, zei hij. Wat waren de Spanjaarden, Italianen en Grieken kwaad op Jeroen en wat heeft hij het moeten bekopen. Hij moest aftreden als voorzitter van de Eurogroep. Nou, ja, hij is nu burgemeester van Eindhoven, gevallen politici komen net als katten altijd wel op hun pootjes terecht. En toch is er ook een andere kant. Wij hadden in Zuid-Frankrijk in Molière aan de Dordogne een bovenverdieping gehuurd en de eigenaar, die beneden woonde, vroeg ons direct of we die avond bij hen op visite wilden komen. Als echte Zeeuwen aten we om zes uur warm en om een uur of negen gingen we beneden buurten. Daar bleek een tafel klaar te staan voor het diner van het hele gezelschap, dus ook familie van de familie en wij. Ik zei toen tegen mijn geliefde echtgenote: stel dat wij onze garage zouden verhuren aan zomergasten, dan zouden we hen zeker op de koffie vragen. Maar een hele maaltijd? Hetzelfde maakten we mee toen we op Kreta tijdens een wandeling zomaar werden uitgenodigd mee te tafelen. Met zelfgemaakte raki er bij, daar moet je mee oppassen. Kijk, wij doen dat niet, daar zijn wij als Nederlanders zo rijk van geworden. Maar ik denk dat we van die mensen in Zuid-Europa wel wat kunnen leren: gastvrijheid bijvoorbeeld. En iets vrolijker en meer ontspannen in het leven staan. We hebben trouwens hetzelfde meegemaakt in Aziatische en Afrikaanse landen. De mensen sloven zich verschrikkelijk uit om het hun gasten naar de zin te maken, al zijn ze zo arm als de mieren. En eigenlijk moet ik zeggen: zo arm als de krekels. Want in de fabel van La Fontaine sloven de mieren zich de hele zomer uit, maar de krekel maakt muziek. Een onverstandige maar uiterst vrolijke manier van leven. Iets daarvan mogen Nederlanders, die gauw over alles mopperen, wel overnemen.

Henk Blom