Dat zit niet snor

Dat de mens af en toe zijn frustratie kwijt moet, dat weet iedereen. De een vindt zijn rust in een rondje lopen, de ander in het kijken naar Chateau Meiland (ja, die mensen schijnen te bestaan) en weer een ander vindt het fijn om eens in de zoveel tijd zijn stad aan diggelen te slaan. Ieder zijn hobby zeg ik altijd maar. Toch begreep ik iets niet. De relschoppers die de afgelopen week een aantal steden flink onveilig maakten, waren niet oud. Een groot deel van die groep was jongvolwassen, hoewel dat gedeelte van volwassen nog in twijfel getrokken kan worden, gezien hun acties. Sommige van deze jongeren waren slechts dertien jaar. 

Ik deed op mijn dertiende hele andere dingen. Meestal was dat voetballen op het veldje bij ons huis. Niet dat ik daar iets van kon, meestal fungeerde ik als doelpaal, maar dit even terzijde. Relschoppen kwam in ieder geval niet in mij op, nog steeds niet. Mijn vrienden en ik bezoeken liever een café, dan dat we er een slopen. Een van de laatste keren dat we nog tot laat het café in konden, sloot ik een weddenschap af. Ik ging meedoen aan Movember: een challenge waarin mannen de gehele maand november hun snor laten staan. Dit wordt gedaan om aandacht te vragen voor prostaatkanker, de meest voorkomende kankersoort bij mannen. Het doel vond ik mooi en de challenge was grappig. 

De eerste week was er vrij weinig te aanschouwen op mijn bovenlip, ik heb namelijk de baardgroei van een kleuter. Als ik aan iemand vertelde dat ik meedeed met Movember, werden alle lampen aangezet, kwamen zaklampen tevoorschijn en werden leesbrillen uit de kast gepakt. En inderdaad, met de nodige middelen kon je daadwerkelijk mijn goede doelen actie bewonderen. Na drie weken nam de pruil boven mijn lip serieuzere vormen aan en werd ik vergeleken met Giel Montagne in zijn hoogtijdagen. Dat was het punt waarop ik besloot de cavia boven mijn lip vroegtijdig te verwijderen. Dat vonden een hoop mensen in mijn omgeving ook een goed plan. 

Over goede plannen gesproken. Demissionair minister Sander Dekker komt met een voorstel om zware criminelen voortaan via een videoverbinding te laten berechten, om druk bij de politie weg te nemen en te zorgen voor meer veiligheid. Prima plan, in Italië doen ze het namelijk al jaren. De wet moet alleen nog door de kamer, al lijkt mij dat geen probleem. Heel Nederland werkt al bijna twee jaar via een videoverbinding, dus dan kunnen de criminelen op deze manier ook berecht worden. 

Het thuiswerken voelt ook wel een beetje als een berechting moet ik zeggen. De werklaptop doet nooit precies wat je wilt en ik zit de hele dag met een headset op mijn hoofd voor het geval dat ik gebeld word. Ik lijk dan wel op een McDonalds medewerker in crisissituatie. Ach ja, alles beter dan een relschopper.