Geestdrift

In loving memory

Wanneer ik haar huiskamer binnenstap kijken negen gezichten mij levensgroot aan. De één kijkt olijk de camera in, de ander bedenkelijk. Het zijn de negen mannen die omkwamen als bemanningslid van de Amerikaanse bommenwerper die neergestort is tijdens de oorlog in de polder tussen Brouwershaven en Zonnemaire. Howard Young Jr., Frank Fawcett, Ira Sternstein, Nicholas Paskowsky, Robert King, Arthur Martinez, Orville Hansen, Glendon Day en Robert Miller. Rosalinde van Ingen Schenau sprak hun namen in. De geluidsgolven van hun naam bepaalde de vorm. Ze vormen nu het monument op de Schenkeldijk. In gesprek schuwt Rosalinde van Ingen Schenau niet de vragen die er toe doen: vragen over dood en leven, tijdelijkheid en tijd en vergankelijkheid. Thema’s die terugkomen in veel van haar kunstuitingen. Juist het spreken over de dood geeft ruimte voor leven. De namen van hen die niet meer bij ons zijn: blijf ze gedenken. Wanneer het over het ruimen van de begraafplaatsen gaat, dan is ze daar niet in mis te verstaan: namen haal je niet zomaar weg! En zo komen we in ons gesprek op de dag van de begraafplaats. Zou deze dit jaar nog doorgaan op 30 mei of zou het net niet lukken gezien alle maatregelen? In de afgelopen maanden zijn we ons collectief bewust geworden van onze tijdelijkheid. Maar dat niet alleen: hoe moest je vorm geven aan je rouw wanneer je net niet hoorde bij de dertig personen die wel de begrafenis of crematie mochten bijwonen? In veel kunstuitingen van Rosalinde zijn bloemen de dragers van emotie: bloemen als symbool van vergankelijkheid. ‘Zouden we niet kunnen vragen of we de Dikke Toren kunnen openstellen?’, zegt ze. In 2018 startte hier haar kunstproject ‘Omnia Temporaria’ . Meer dan 40.000 bezoekers beklommen de 281 treden om vanaf bovenaf een bloem los te laten. In loving memory zou een mooie naam zijn, zegt ze. We vragen het na bij de gemeente Schouwen-Duiveland. De snelheid van versoepelingen en persconferenties zal het tempo bepalen. We krijgen een week voor 30 mei groen licht. We kijken elkaar aan. Het zal ons vast lukken om het voor elkaar te krijgen. Maar is de tijd dan eigenlijk niet te kort om mensen de ruimte en de tijd te geven voor deze vorm van loslaten? Is het niet te ad hoc? We besluiten te temporiseren. ‘Ik schrijf er alvast een column over in de Wereldregio’, zeg ik. Met als slotwoorden: wordt vervolgd.

Marjan Riedijk