Afbeelding

Ongemakken

Column

Na een lange, koude en toch ook wisselvallige winter komt het zonnetje eindelijk tevoorschijn. Ik ben een voorjaars -en zomer mens en ben pas echt in mijn element als de mussen van het dak vallen. De zon nodigt uit om in de tuin te zitten. De straat ruikt naar de barbecues van de buren en de opblaasbare zwembaden zijn niet om aan te slepen. Zoals bijna alles het afgelopen jaar is dit voorjaar niet zoals andere. In mijn ogen kunnen we het zelfs niet vergelijken met dezelfde periode vorige jaar. Afgelopen jaar wisten we niet wat ons overkwam, toen we met de gehele wereld met onze neus in een pandemie vielen, als ik eraan terugdenk, voelde het als het begin van een Hollywood blockbuster film. Zo’n film waarna je zegt: ,,Goh, dat zou nooit in het echt gebeuren.”

We hadden geen flauw benul, nu zijn we er met zijn allen zowat aan gewend. En die gewenning vind ik heel interessant. Ik vind het nu gewoon dat ik altijd thuis ben. Boodschappen doen staat gelijk aan een bezoek aan de Efteling en vrienden spreek je zelden of uitsluitend via whatsapp of bellen. Persoonlijk ben ik nooit gewend geraakt aan de avondklok en ik heb het dan ook van de daken geschreeuwd toen deze maatregel eindelijk werd afgeschaft. Ik weet het nog goed toen de avondklok werd ingesteld. Oorspronkelijk zou het maar twee weken duren, van 23 januari tot 10 februari, maar al snel werd het duidelijk dat het kabinet dit uitzonderlijke besluit niet zomaar wilde terugdraaien. De avondklok heeft in totaal 95 dagen geduurd en werd op 28 april afgeschaft.

Dat de regering nieuwe regels invoert, met de volksgezondheid als belangrijkste einddoel, is niks nieuws meer. Knuffelen zit er nog steeds niet in, buiten babbelen met de buren is het beste en alcohol kopen na acht uur ‘s avonds is nog steeds niet toegestaan. Het is de bedoeling dat iedereen straks voor de zomer gevaccineerd is en zo niet, dan wordt er van je verwacht dat je kan aantonen dat je recent negatief bent getest. Met meer versoepeling om de hoek vind ik het persoonlijk een beetje spannend worden. Na zo lang geïsoleerd te zijn ben ik een beetje mensenschuw geworden. Een normaal gesprek voeren is ook niet meer één van mijn sterkste eigenschappen.

De algemene ongemakkelijkheid, die ik vroeger altijd had als ik nieuwe mensen ontmoette, is weer teruggekeerd. Dat is op zich geen ramp, want ik was er na jaren al aan gewend, en een beetje zelfspot is altijd welkom. Na een winter lang sip achter de geraniums zitten ben ik altijd in voor een potje lachen. Ik kijk het meeste uit naar het moment dat we elkaar weer mogen knuffelen. Het is een raar idee om te bedenken dat ik mijn opa’s en oma’s al meer dan een jaar niet heb geknuffeld. Ik was vroeger niet eens zo’n fan van knuffels, maar zoals ze zeggen: je mist het pas als het weg is.

Babette van Langeraad

Meer nieuws