Vrije stemmen

Challenge

Voor het eerst hebben inwoners van een dorp zelf hun toekomstvisie aan het papier toevertrouwd. Een eerste Right to Challenge, zoals het genoemd wordt. Een nuchtere rapportage van het wensenlijstje in Sirjansland. Ik heb al legio onderzoeksrapporten van gerenommeerde bureaus gezien. Die wijden eerst een indrukwekkend hoofdstuk aan landelijke ontwikkelingen. Die ligt altijd wel op de plank. Wat mooie plaatjes en grafieken en dan een lokaal sausje erover heen en klaar is het rapport, dat niet zelden tienduizenden euro’s kost.

Wie herinnert zich nog het rapport voor poppodium Brogum. Onderzoekers zagen hier een tweede Ziggo Dome verrijzen. Het werd weggehoond en het onderzoeksgeld verdween in het afvalputje.

Nu dan een dorpsvisie van het dorp zelf. En de wensen zijn zo voorspelbaar. Wonen, minder hard rijden en een wat frissere uitstraling van het dorp. Heel bescheidene, maar realistisch.

En nu wordt het spannend. Want dorpelingen kunnen wel dingen bedenken, het is toch de overheid zelf die actie met ondernemen. Bijvoorbeeld het oude schoolgebouw. Dat is van de gemeente en die moet het verkopen aan een ontwikkelaar.

Er zijn verwachtingen gewekt. Er ligt geld op de plank en de ambtelijke capaciteit om in de dorpen aan de slag te gaan is er. Er is dus geen enkele reden voor de gemeente om Sirjansland even terzijde te leggen. Dat zou funest zijn voor het proces. Het wil niet zeggen dat alles moet gebeuren zoals het dorp dat wenst. Het laatste woord is aan de gemeenteraad. Maar snelheid is geboden. Die uitdaging (Challenge) ligt dan weer in het gemeentehuis.

Aad van der Wouden