Kiekieris

Krysztyna

Vanmorgen werd ik wakker door het gekoer van tortelduiven. Het is immers weer voorjaar en dan gaat heel de natuur van dattem. Die duiven doen me denken aan mijn eerste adres als gescheiden man eind jaren tachtig, in Amsterdam-West, in een door Berlage in de jaren dertig ontworpen arbeiderswijk. Daar nestelde op de balkonkast een paartje tortels. Ik kocht af en toe voer voor ze, totdat de benedenbuurvrouw, Krysztyna, zangeres in het Operakoor van de Stopera, kwam klagen dat ze bij dat lawaai onmogelijk kon repeteren. Haar man, Pascha, afgekeurd hoornist bij het Symfonieorkest van Warschau, kon het geluid ook niet verdragen. Daar kwam bovenop dat mijn gehamer op de typemachine doordreunde tot in alle hoeken van hun appartement. Of ik soms slagwerker was geweest. Maar ik kreeg vrijkaartjes van haar en zij telkens bloemen van mij. Mijn aanstaande bruid diende zich aan en we verhuisden. Krysztyna is kort daarna aan keelkanker overleden, Pascha ging terug naar Polen. En morgen word ik weer wakker door het gekoer van …