Geestdrift

Sneeuwpret

Over een ruim een uur begint de avondklok. Ik start alvast mijn Skype-verbinding op. Het lampje bovenaan mijn laptopscherm gaat branden. Af en toe zie ik een gezicht in het scherm verschijnen: de verbinding wordt gecheckt. Twaalf gezinnen spelen deze avond mee met het spel Sirkelslag. Het spelmateriaal heb ik vooraf bij allerlei gezinnen uit de kerk bezorgd: in een grote papieren tas inclusief gezinszakken chips en familieflessen cola. We tellen met elkaar af tot het moment dat de landelijke livestream van het spel Sirkelslag begint. Ook een Zeeuwse dorpskerk ontkomt niet aan ‘gamification’: als dominee ben ik getransformeerd tot spelleider en de voorzitter van de kerkenraad telt de hele avond secuur alle spelpunten in de rol van jurylid. Al snel blijkt dat niet alleen de snelheid van een gezin maar vooral ook de snelheid van de WIFI-verbinding bepaalt wie welk spelonderdeel wint. De vrolijke spelavond blijkt een verademing en een weldadige afwisseling tijdens de grijze avonden in deze lockdown. “Onze samenleving kan ook wel vrolijke speelsheid gebruiken” verzucht ik later. Alsof van hogerhand iemand mijn verzuchtingen heeft gehoord vindt er opeens een transformatie plaats. Vanuit de hemel beginnen witte sneeuwvlokken naar beneden te dwarrelen. Al die sneeuwvlokjes bij elkaar worden een prachtige wolwitte deken die alle grauwheid bedekt. In één nacht wordt onze grauwe grijze wereld omgetoverd tot één wit sneeuwlandschap. Alsof een eeuwenoud wintertafereel van Pieter Bruegel weer tot leven is gewekt. Jong en oud spelen in de sneeuw met houten sleetjes. De Wereldregio levert zelfs een overzicht van ons eilandelijk skigebied. De ijsmeester in Nieuwerkerk draait met zijn ijsmachine de mooiste baantjes en de lampjes boven de ijsbaan glinsteren je toe vanaf de N59. Vanaf het bruggetje over de zoete gracht van Zierikzee binden mensen, jong en oud, hun schaatsen onder. Waterplassen waar anders de vogels heer en meester zijn, worden vrolijke ijsbanen vol lachende mensen. Het doet denken aan een Bijbeltekst uit Job 37. “Hij doet wonderen, die we niet kunnen begrijpen. De sneeuw laat hij op de aarde neerdwarrelen, zo legt Hij het werk van de mensen stil.” We krijgen een speelpauze cadeau. Alle kinderen en speelse volwassenen komen uit hun winterholletje tevoorschijn. Wat een verademing!

Marjan Riedijk