Geestdrift

Byepass

‘Is ‘tie nog steeds niet klaar?’ foeter ik als ik opnieuw de bypass bij de Grevelingensluis moet nemen. De brug staat onvermurwbaar open. ‘Het lijkt wel of er niets gebeurt! Ik zie geen mannetjes met oranje hesjes aan het werk. Dan zou ik het nog begrijpen. Ze doen niks.’ 

Sinds 12 november is de basculebrug bij de sluis in Bruinisse tot nader order buiten gebruik genomen en staat omhoog, vanwege onveilige situaties die kunnen ontstaan bij het openen en sluiten. In 2017 was de brug nog gerenoveerd en in 2019 de hoofddraaipunten vervangen - blijkbaar slijten die nogal snel… En nu weer problemen. Ongetwijfeld zijn ingenieurs druk bezig de problemen te verhelpen. Of zijn mannetjes in een machinekamer ongezien hun werk aan het doen. 

Maar ja, ik heb een hekel aan het nemen van de bypass. Je moet in snelheid omlaag en de afstanden in deze contreien zijn groter dan ik gewend was om van a naar b te komen. We wonen sinds begin oktober in Zierikzee, dus alles hier is nieuw, wijdser, en vooral: verder. 

In de maanden ervoor heb ik de bypass uitbundig geprezen. De laatste keren dat we naar Schouwen-Duiveland kwamen, lang geleden, bestond deze sluiproute nog niet. Dan zat ik ongeduldig trommelend te wachten tot de scheepvaart was gepasseerd. In de tijd rond onze verhuizing heeft de bypass ons juist veel tijd bespaard. 

Ik merk bij mezelf dat ik snel verval ik een klassieke fout. Om een voorrecht als een recht op te vatten. Een voorrecht is dat je ergens geen recht op hebt maar het toch krijgt. Een luxe. Vrije doortocht terwijl je anders zou moeten wachten. 

Opvallend hoe snel je zoiets jezelf toe-eigent. 

Is het zoveel anders met de maatregelen van de pandemie? Ik erger me eraan dat me de pas afgesneden wordt. Dat alles moeilijker gaat, lastiger is. Ik vraag me – met andere Nederlanders - af of er wel hard genoeg gewerkt wordt om het virus de kop in te drukken. Om mensen gevaccineerd te krijgen. Tal van voorrechten: vrije toegang tot dokters en ziekenhuizen, musea en concerten bezoeken, reizen met het vliegtuig, feestjes houden met vrienden, fysiek vergaderen, volle kerken. Het is in veel landen een luxe. En nu is het in ons land er even niet. Het vraagt geloof om vast te houden aan de gedachte dat het beter zal worden. Er wordt aan gewerkt, ook al zie je het niet.

Leon de Borst