Silly Walk en Fair Play

De meeste profeten beginnen in de woestijn, heet een boekje met levenslessen van Pieter Winsemius. Een terugblik op zijn carrière in de politiek en het bedrijfsleven.
Boven eén hoofdstukje staat de kop ‘De bladluis in het paradijs’. Ik citeer: Wat deden Adam en Eva als ze in het paradijs last kregen van bladluis? Ze smeekten de Heer om hulp en hij creëerde het lieveheersbeestje. Voor niet-ingewijden: lieveheersbeestjes zijn stapelgek op bladluizen. En zo werd het evenwicht hersteld en de schepping vervolmaakt. Einde citaat.

In het kader van de hoognodige restauratie van de kademuren van de Oude Haven moeten volgens een Nieuwsbrief van de gemeente alle bomen gerooid worden. Verwezen wordt naar het plan voor de derde fase van de herinrichting van de binnenstad. Wie dat plan bestudeert, ziet dat daarin wordt voorgesteld om alle grote linden te verplaatsen naar een plaats dichter bij de kademuren, niet vanwege kadeherstel, maar ter benadrukking van de vorm van de havenkom. Nu is een andere waarheid gecommuniceerd: bladluizen.
Bij goede communicatie komt het aan op luisteren naar wat er wél en wat er níet gezegd wordt.

Communicatie dus. De gemeente legt belangrijke plannen ter visie neer tijdens de vakantieperiode. Ook bij het dossier Brouwerseiland zien we die scherpe timing. Het is een patroon, maar niet van fair play. Over de uitvoering van het ingrijpende restauratieproject van de kademuren van de Oude Haven worden de omwonenden en andere belangstellenden nog geïnformeerd. Eind september. De uiterste datum voor indiening van zienswijzen op de ter visie gelegde omgevingsvergunning is dan verstreken. Wie doet nou zo iets? Is dit nu behoorlijk bestuur? Bezwaar tegen een na behandeling van de zienswijzen verleende omgevingsvergunningverlening is straks niet ontvankelijk, indien bezwaarmakers niet daaraan voorafgaand een zienswijze hebben ingediend.
Veel in het leven draait om planning.

Volgens een oude zegswijze is aangeboden dienst onwaard of zelden aangenaam. Vooral ongevraagd aangeboden diensten worden zelden gewaardeerd. Inspraak is hier geen gemeengoed. Zo heeft de grootste kern Zierikzee geen stadsraad.

Desondanks blijf je hopen op beter, soms tegen beter weten in, want hoop komt al te vaak neer op een uitgestelde teleurstelling. Deze manier van besturen is uit de tijd. Die past beter in de tijd van het Britse Ministry of Silly Walks (Ministerie van rare loopjes), de jaren ’70 van de vorige eeuw. Het duurde tot 2018 tot de Silly Walks (de rare loopjes) aankwamen in Spijkenisse en Groningen. Nu in Zierikzee.

Onverlet blijft dat deze handelwijze van ons bestuur de bijl zet in nog andere wortels, namelijk in die van de democratie, in geloofwaardigheid van onze bestuurders.
Ik begrijp niet dat dit nog steeds kan. Ik blijf me verbazen, al luisterend naar de wijze woorden van Johan Cruijff: De hoogste opgave van het menselijk kennen is te begrijpen wat hij niet begrijpen kan.

Maar zoals het college pleegt te zeggen: de raad is aan zet.

Wim Klaassen