Zijde

Soms voeren kleine dingen je gedachten naar de andere kant van de wereld. Ik poets mijn bril trouw met het meegeleverde lapje stof. Zou het zijde zijn? vraag ik me af. Het voelt wel zo. Dat was eind jaren tachtig in dat winkeltje in Khammam, een stadje in Hyderabad, India, ook zo. ‘Real silk, real silk,’ herhaalde de winkelier onophoudelijk. ‘Real silk!’ Mijn eerste gedachte was: ‘je zuster op een houtvlot.’ Ja, het voelde als zijde, beaamde de fotograaf van dienst met wie ik op reis was om uit te zoeken wat er eigenlijk met onze ontwikkelingshulp werd gedaan. Ik vroeg de uitbater waarom het dan zo goedkoop was, maar het enige wat hij zei was andermaal ‘real silk, real silk’. En als ze iets lang genoeg tegen je zeggen, ga je het nog geloven ook, heb ik van een afvallige pastoor geleerd.

Ik zag mijn moeder, die heel haar leven naaister was geweest, al glunderen met haar ‘real silk’. ‘

Maar ze zei: ‘Stomme donder!’ Meer niet…