Sarah

Als ik vandaag mijmerend het raam uitkijk over de velden richting Brouw, vraag ik me af of engelen in verschillende gradaties bestaan.

Je hebt natuurlijk de aartsengelen, die regelen de hofhouding boven en zetten de onzichtbare grote lijnen uit. Dan heb je daaronder volgens mij de engelen in opleiding. Ze zijn goed vermomd en zien eruit als gewone mensen. Hoe je ze herkent? Gewoon, van die mensen waar het altijd goed is om bij te zijn. Lieve mensen met een praatje en een lach. Geïnteresseerd in jou, betrokken bij hun omgeving. Even een gezellig samenzijn zodat je met een goed gevoel weer je pad kunt vervolgen. Ze hebben een beetje toverkracht om je op te beuren. Je hebt de rookies, die zijn heel lief en zorgzaam. Dan heb je de pro's, die herken je aan hun bruikbare wijsheid, oneindige liefde en optimisme. En daarna komen de masters, die zijn echter vrij zeldzaam. Maar als je er eentje ziet, dan weet je het. Je hoeft ze ook niet te zoeken, ze geven een beetje licht van zichzelf. Een eenvoudig en mooi mens, dat opvalt in de menigte door vriendelijkheid en rust. Aardig voor iedereen, nooit een oordeel. Zo'n vergevorderde engel heeft vanuit het basisstation een onuitputtelijke batterij meegekregen, waar alle mensen in hun omgeving mogen inpluggen en opladen. Een voortdurende bron van alles wat je in het dagelijks leven soms net te kort komt. Het valt me wel op dat de masters stevig in moeten leveren op de houdbaarheid van hun eigen aardse lichaam. De gave van het kunnen opladen van de medemens gaat vaak ten koste van de engel zelf. Zo gaf ik afgelopen weekend een knuffel aan mijn engeltje. Ze weet niet dat ze er eentje is hoor, dat is mijn geheim. Dat is trouwens vaker met engeltjes, ze hebben het vaak zelf niet eens door. Ik merk bij de knuffel dat haar energie op is, over twee weken wordt ze pas 50. Vroeger was ze de mooiste van de smalstad, iedereen was een klein beetje verliefd op haar. Nu nog steeds, maar dan anders, volgroeid. We hadden het over haar zogenaamde witte kerst en haar grenzeloos optimisme. Serieuze zorgen heeft ze, er ligt zoveel op haar bordje. Ze is een geweldig lieve vrouw! Heerlijk nuchter en super positief, dat doet ze zo goed! Dat is haar grote kracht. Een optimistische kijk op het leven is het beste medicijn. Ik ben enorm trots op je!
Jouw kerst was helaas wit gekleurd, door de vele doktersjassen om je ziekenhuisbed. De diagnose die je kreeg was onze grootste angst. Onzekerheid voor ons allemaal. Bij het afscheid nemen zei je, met een brok in je keel; "ik hoop wel dat ik mijn 50e verjaardag mag halen".
Dat hoop ik ook, mijn lieve Sarah, dat hoop ik ook...

Jan Deurloo