Achter dun diek

Het grootste deel van mijn werkzame leven speelde zich buitendijks af. Achter dun diek. Tegenwoordig kom ik daar alleen nog om de hond uit te laten of te gaan zwemmen. “Het water is voor de vissen”, kreeg ik van oudere collega’s te horen wanneer ik bij Café Lieman op Terschelling ‘onder het genot van’ over mijn onderwateravonturen vertelde. Maar duiken doe ik niet meer. Alleen nog zwemmen. In de zomer en sinds een jaar of zeven ook in de winter. 

Eerlijk gezegd weet ik niet waarom ik met dat laatste ben begonnen. Was het de Nieuwjaars duik bij Westenschouwen of de zondag-plons met de Zandlopers van Deltasport? Geen idee.

Ik ben overigens niet alleen. In Bruinisse duiken zo’n twaalf vooral wat oudere dames dagelijks de Oosterschelde in.

Koudwaterzwemmen geeft een sensatie. Als je uit het water komt voel je je als herboren.

Een soort van reïncarnatie. Je ouwe ziel in een nieuw lijf. Een beetje dat gevoel. 

Maar winterzwemmen is niet zonder risico. Als je te lang in het koude water blijft kan het slecht met je aflopen. Eén van de Bruse zwemsters vertelde mij dat je één minuut per elke graad boven nul veilig in het water kan zijn. Wim Hof heeft daar met zijn ademhalingstechnieken een heel andere mening over. Maar hoe je het ook doet, het koude water kan gevaarlijk zijn.

Schouwen-Duiveland heeft een haat-liefde verhouding met het koude water achter dun diek. Over een paar weken herdenken we de ramp uit ’53. Dan is er stilte om de doden te herdenken en is er ontzag voor het verwoestende water. Het nietsontziende water dat vele levens nam. Mensen in doodsangst. Een groter contrast met het herboren gevoel van de koudwaterzwemsters die uit datzelfde water komen kan er in mijn ogen niet zijn.

De intense verhalen van de Ramp – vele zijn verteld en nog meer zijn verzwegen – zullen verstommen bij het overlijden van de getuigen. Gelukkig blijft er veel bewaard in ons prachtige Watersnoodmuseum. Maar toch vraag ik af of nieuwe generaties er iets van zullen leren. Tijd doet vergeten tot het uiteindelijk verstoft in de geschiedenisboeken.

We hebben het water teruggedrongen achter onze sterke dijken en dammen. We verdienen geld aan het water dat elke zomer massa’s toeristen deze kant op trekt. Met petjes en schepjes trekken zij er massaal op uit om kuilen in het strand te graven. Bij elke vloed spelen zij een zorgeloos wedstrijdje met het water.

En het water…dat heeft de tijd…

Dat laat zich indijken, bespelen en bezwemmen. En terwijl wij vergeten wacht het - achter dun diek - geduldig op een nieuwe kans om toe te slaan.

Wout van den Berg