Bijvangst

Dit wordt een terugblik met een lach en een dikke traan. Het gaat over Latifa, Luna, Sofie, Roos, Fleur, Mike, Duuk, Joeri en Qamar. Ze kwispelen niet meer. Het waren honden die me van honden lieten houden. 

Toen we op het eiland kwamen wonen en ik een arbeidsloos vooruitzicht had, kwam er een hond in ons tweekoppige gezin. Snel kwam daar nog een extra canis lupus familiaris bij. Hadden we ineens twee labradors. En via honden leer je hondeneigenaren kennen. En hun honden; zo’n veertien jaar verder zijn die er allemaal niet meer. Blije herinneringen, pijnlijk afscheid, vooral van Qamar, mijn trouwe trawant. 

Makkelijker verwerk ik het overlijden van duizenden bijen afgelopen winter, omdat ze naamloos zijn. Dat bijen-overlijdensproces is seizoensgebonden; winterbijen maken plaats voor zomerbijen en andersom. Honden overlijden over het algemeen aan ouderdom, zoals mensen. Een zekerheid die je je leven meedraagt.

Moet ik het ook nog even over Mops hebben, ik zou ‘m bijna vergeten. Dat was rond 1960 een jonge boxer die geen kans kreeg aan ouderdom te sterven. Hij liep via een buurhond, een oude teckel, schurft op aan zijn nek. En aangezien mijn vader wat minder op honden viel dan de rest van ons gezin, greep die na een enkel bezoek aan de dierenarts hardhandig in.

Op advies van E. en N. laat ik de beschrijving van dat droeve en tragisch einde van Mops achterwege. De woorden zouden te hard bijten en de relatie tussen mens en hond wreed tekort doen. Mops werd begraven tussen fruitbomen die nog lang bloedrode appels droegen. 

Honden zijn een wezenlijk onderdeel van een gezin, dag en nacht, elk seizoen, in lied en leef, aanwezig en attent. Soms luid, vaak kwispelstil. 

Jan Greijn