Ieder jaar honderden kerstkaarten

Vierennegentig jaar is ze inmiddels, maar dat weerhoudt haar er niet van jaarlijks honderden kerstkaarten te maken: Corrie Scherpenisse-Korzuize uit Zierikzee. Bewoners van het verzorgingshuis in Bruinisse en het huidige Zierik7 (oude Cornelia) krijgen er ieder jaar ééntje van haar. Ondertussen maakt ze er vierhonderd voor het Leger des Heils in Goes. Eens een heilsoldate, altijd een heilsoldate.

Ze heeft volgens eigen zeggen geen idee hoe lang ze het al doet, maar het vervult haar nog steeds met passie. Alles van papier bewaart ze om te gebruiken bij het maken van de kaarten. Daar gaan heel wat uurtjes inzitten, maar als ze even niet kan slapen, stapt ze ’s nachts uit bed en pakt haar schaar. ‘’Maar ja, je moet wel aan je slaap komen natuurlijk.’’ Ze krijgt er ook veel voor terug. Niet zelden ontvangst ze bloemen of een chocolaatje en weet dat haar kaarten op prijs gesteld worden.

Ze woont nog steeds zelfstandig, maar haar gezondheid laat haar wel wat in de steek. In de tuin werken gaat niet meer en naar het Leger des Heils in Goes (in Zierikzee zijn geen diensten meer) durft ze niet meer. Verjaardagen zijn haar snel te druk dus die laat ze aan zich voorbijgaan. ‘’Maar ik ben niet iemand die kan stil zitten. Ik heb van met vijftiende tot mijn tweeënzevenstigste huishoudelijk werk gedaan bij mensen, heb op het land gewerkt met aardbeien en bloembollen. Nee, dan kun je niet meer stilzitten.’’ Haar gehoor is niet best meer, maar zien kan ze nog voldoende voor het maken van de kerstkaarten.

‘’Vroeger maakte ik ze ook voor Borrendamme. Maar dan ben ik mee gestopt. Die mensen moeten allemaal door de sneeuw naar de brievenbus. Dat werkt natuurlijk niet.’’

Op haar salontafel liggen oude kranten die herinneren aan de tijd dat ze zelf actief was bij het Leger des Heils en haar ‘oude baas, de officier’ staat met een foto op de kast. Verder overal stapeltjes voor haar hobby. Ze is aardig op dreef zo met december in het verschiet. Op de grond bij haar slaapkamer staat een volle doos met kaarten te wachten op de ouderen. Steeds komt het Leger des Heils voorbij. Ze kan er smakelijk over vertellen al was het toen ook niet altijd pais ven vree. Haar geheugen heeft haar duidelijk nog niet in de steek gelaten. 

Maar met de jaren wordt haar wereld wel wat kleiner. Maar haar liefde voor de medemens wordt er niet minder op, want ze is onvermoeibaar met het maken van de kerstkaarten. ‘’Als ik eenmaal zit, dan kan ik niet ophouden. Hoeveel ik er maak? Och, dat zou ik niet weten. Honderden zeker.’’