Tandarts Frank van der Vliet stopt ermee na 42 jaar

Hij wist het al vanaf zijn dertiende. Frank van der Vliet wilde tandarts worden. Hij had een slechte ervaring met zijn tandarts, spreekt zelfs van ‘mishandeling’. ,,Ik moest aan die andere kant van de boor komen te zitten. Het beter doen.” En nu na 42 jaar stopt hij ermee. Hij is overladen met cadeaus en brieven. ,,Ik kreeg zelfs een brief van een man die me liet weten zich bij mij veilig te voelen. Dat emotioneerde me zelfs.” Frank van der Vliet uit Schuddebeurs lijkt zijn doel dus te hebben bereikt.

Op zijn 23e was hij afgestudeerd en wilde een eigen praktijk starten. Hij woonde inmiddels met zijn vrouw Franny in Ouwerkerk. ,,Maar tandarts Bruijnzeel had het blijkbaar zo geregeld dat er zich geen nieuwe tandartsen mochten vestigen. Maar je kunt wel bij mij beginnen zei hij en dat gebeurde dus.” In het begin met vrouw Franny als zijn assistente. Dat werd later Anja Saman, waarmee hij meer dan veertig jaar zou gaan samenwerken. ,,We zijn enorm op elkaar ingespeeld. Je hoeft elkaar bijna niets te zeggen.”

Het kost wat moeite om uit de mond van Van der Vliet iets negatiefs over het vak te horen. Of het moeten de vier muren zijn waarbinnen zijn werkzame leven zich afspeelt. ,,Ik moest daarom elke dag tussen de middag even naar huis om te eten. Ik heb weleens uitgerekend dat ik er op de fiets zo’n 160.000 kilometer woonwerkverkeer op heb zitten”, lacht hij. 

Maar hij vindt het nu genoeg. ,,Je ziet mensen om je heen wegvallen. Dat zet je ook aan het denken.” Zijn oude ‘baas’ Bruijnzeel is ook maar 55 jaar geworden. Misschien speelde het mee in het achterhoofd.

In de 42 jaar heeft hij veel zien veranderen. Dat kleine tandartspraktijken bijna allemaal plaats gemaakt hebben voor groepspraktijken. Dat heeft vooral voordelen op het vlak van de bedrijfsvoering. Echt nadelen heeft hij er niet mee ervaren of het moet zijn dat de betrokkenheid van medewerkers in enkele gevallen wat minder is. In een kleine praktijk worden mensen niet zomaar ziek. 

,,Elk voordeel heeft zijn nadeel, zei van Hanegem ooit”, laat hij zich ontvallen. Van Hanegem? Was dat niet Cruijff? ,,Nee, Van Hanegem, zo leer je nog eens wat.’’ Wie meer dan veertig jaar in een vak zit, heeft veel zien veranderen. ,,Weet je wat je vandaag de dag vaker ziet. Erosie. Door die verschrikkelijke energiedrankjes. Tanden lossen op. Daar zou een wet voor moeten komen, maar ach dat gebeurt niet.” Daar staat tegenover, dat mensen veel zuiniger op hun gebit zijn geworden. ,,Vroeger kwam een jongen binnen en zei van trek alles maar. Doe maar een kunstgebit. Als je zo iemand dan voorhield dat dat wel zonde zou zijn, reageerde die van mijn vriendin heeft er al lang één.’’ Dat hoort hij niet meer.

,,Het is een prachtig vak, zeker als je iemand aan een mooie prothese kunt helpen. Dat ze er blij mee zijn.’’ Dat je door veel te praten mensen op hun gemak kunt stellen. ,,Het is ook niet altijd aangenaam. Het kan ook pijn doen. Met verdoven zijn er ook mensen die daar weer tegenop zien. Weet je, je moet je maar overgeven en kan zelf weinig doen. Dat vinden mensen moeilijk’.’’ Daar heeft Van der Vliet volgens eigen zeggen veel in geïnvesteerd. Op zijn dressoir in zijn huis staan de stille getuigen daarvan. Flessen wijn, bloemen en veel kaarten. ,,Ja dat is toch wel veel.” Dinsdag is zijn laatste dag en kan hij in de tuin gaan werken en veel fietsen. Dat doet hij graag ondanks die duizenden kilometers naar zijn werk.