Na achtenveertig jaar punt achter het vuilnis

Zijn broer belde met de vraag of hij in de zomer een maandje of drie op de wagen kon rijden: de vuilniswagen. Leen Post antwoordde ja in 1974 en dat is inmiddels achtenveertig jaar geleden. Maar nu zit het erop. Het is gedaan. Leen kan eindelijk de schilderklussen oppakken thuis in Kerkwerve.

Heel even moest hij er tussenuit voor zijn militaire dienst, maar daarna ging hij weer terug. Eigenlijk altijd met plezier. Veel heeft hij zeker zien veranderen. De oudere generatie kent het beeld nog wel van de Hoosjesweg bij Serooskerke. De vuilstort die tot aan de hemel reikte en bij een verkeerde wind passanten in de stank zette. Of een flinke windvlaag en het afval lag langs de provinciale weg.

Tijden veranderen. Vandaag wordt alles gescheiden ingezameld. Iedere paar maanden worden de routes van de chauffeurs gewijzigd om te voorkomen dat ze afstompen. Twee wagens per dag haalde hij op. Trek de vakantie en andere absentie eraf en Leen heeft zo’n dertigduizend vrachtwagens opgehaald en weggebracht.

Tegenwoordig rijdt een chauffeur alleen. ,,Vroeger met drie en later met twee man. Dat was natuurlijk wel gezelliger”, legt hij uit. Maar hij heeft het niet met minder plezier gedaan. De afwisseling zat ‘m ook in de wijk of de polder. ,,In de polder moet je veel meer rijden. In het dorp gaat het sneller.’’ Als het goed is komen de chauffeurs de auto niet meer uit.

Zijn collega’s wilden zijn vertrek niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Dus werd zijn wagen versierd met vlaggetjes en de tekst ‘Het laatste rondje’. Het zit erop voor Leen. Hij is niet van plan zich te gaan vervelen.