Medelijden

Sneu zeg! Ze hadden er zo lang naar uitgekeken. Maar een ‘wilde staking’ op Schiphol gooide onverwacht roet in het eten. En dus zag je ze lopen, vaders en moeders met kinderen. Ieder met z’n eigen koffer achter zich aan. Wel op wieltjes, gelukkig. Anderen stonden in lange rijen te wachten op een vliegtuig dat niet zou vertrekken. Het duurde niet lang of het chagrijn moest eruit. Het begon mild: begrip voor de stakers, maar wel ‘ongelofelijk zuur’ dat de eerste zaterdag van de meivakantie zo verliep. De moppermentaliteit liet zich echter niet lang onderdrukken: ‘Niemand vertelt ons waar we heen moeten’, ‘de gates veranderen steeds’, ‘wachten, wachten, ik ben echt boos’. Een vrouw zag zich een heerlijk avondje op een Spaans terras door de neus geboord. Een andere gestrande reiziger had in de wachttijd een venijnige tweet uitgebroed: de Franse top van de KLM bestaat uit graaiers en de gewone reiziger krijgt als bonus de staking. En RTL Nieuws stookte de gedupeerden op met een rellerige kop: ‘Waar heb je recht op als je door staking niet naar Schiphol kon?’ Toen ik dit soort berichtjes las en wat beelden van het ‘drama’ zag, kon ik een zucht niet onderdrukken. Tuurlijk, het is vervelend als je voor je uitje naar de zon gespaard hebt, er vanwege corona twee jaar langer op hebt moeten wachten en dan uitgerekend op de vertrekdag vast komt te zitten op de luchthaven. En ja, van gejengel omdat iets hen niet zint weet ik als vader van zes kinderen alles. Maar mag ik het zeggen? Het is toch niet meer dan wat ongemak in de luxe die mensen zich kunnen veroorloven? Een ieniemienie stormpje in een glas bubbels. Dagelijks zien we de beelden van stromen vluchtelingen uit Oekraïne. Met koffers zónder wieltjes. Bestemming onbekend. Mogelijk zelfs enkele reis. Waar heeft de inwoner van Marioepol recht op, RTL? Bij wie kan hij zijn kapotgeschoten bestaan declareren? 

De moraal van het verhaal? Laat bewogenheid met vluchtende Oekraïners en anderen die letterlijk hun hele bestaan achter zich verbrand zien onze klaagzang over eigen klein leed in de comfort-momenten van ons leven binnen de perken houden. Het maakt het medelijden met hen geloofwaardiger. 

Jan van Langevelde