Kiekieris

Dirigent

Als ik wakker word, ben ik meestal mijn dromen vergeten. Op een enkele keer na. Toen had ik in mijn slaap een kalasjnikov leeg geschoten op een kudde nonnen die als dode pinguïns bloedend op een hoop lagen. (Freud?) Mijn toenmalige vrouw kreeg me ’s ochtends niet uit bed, overtuigd als ik ervan was dat spoedig een enorme politiemacht bezit zou nemen van ons huis en mij als een ter dood veroordeelde over de straat zou sleuren. Maar na twee bakken zwarte koffie was ik weer gewoon de brave sul die nog geen steekmug van het leven wenste te beroven. Mijn bloed, jouw bloed. En ik stapte op de fiets naar mijn werk. Ik zat toen nog in het onderwijs. Je moet toch wat. Bevlogen was ik niet. Maar afgelopen nacht droomde ik dat ik op de bok stond, als dirigent van het Concertgebouworkest. Beethoven 3, de Eroica. Mijn vrouw vroeg half slapend wat ik aan het doen was. ‘De eerste violen zijn te traag’, mompelde ik zachtjes…

Peter Noordermeer