Floor schrijft met liefde

Floor Kik uit Bruinisse gaat op zoek naar verhalen over mensen, die niet meer onder ons zijn. Mensen maken een onuitwisbare indruk op hun omgeving. Ze verdienen alleen daarom al een mooie herinnering. Heb je een suggestie voor Floor, laat het haar dan weten via floorkikheerebout@me.com

Lucien van Velthoven

22 december 1928 - 16 augustus 1983 

Op de laatste dinsdag van de zomervakantie van 1983, riep moeder van Velthoven haar oudste dochter Mieke (18) ‘s morgens vroeg om hulp. Haar man Lucien was de hele nacht al niet in orde geweest en nu kon hij ineens geen adem meer halen! De postbode die net in de straat liep, werd ook binnen geroepen. ‘Help ons, Lucien krijgt geen lucht!’ Helaas kon niemand Lucien helpen. De kinderen keken machteloos toe hoe het leven uit hun vader gleed. Dokter Bontkes die even later kwam aangesneld, kon niets anders dan de dood vaststellen. Lucien was nog maar 54 jaar en de kinderen Mieke, Luc, Saskia en Ellen waren tussen de 18 en 13 jaar. Veel te jong om hun vader al te moeten missen. 

Nu, 38 jaar later wordt Lucien nog steeds gemist. Hij wordt gemist bij grote en mooie gebeurtenissen in het leven maar ook juist bij het kleine en alledaagse dat niet meer met hem gedeeld kan worden. Wat zou hij trots zijn op zijn vier kinderen met hun gezinnen en de zorg die ze samen dragen voor zijn vrouw. 

Op 18 augustus 1983 telde de Zierikzeesche Nieuwsbode maar liefst 14 rouwadvertenties. Ze waren allemaal geplaatst vanwege het plotselinge overlijden van de graag geziene Zierikzeeënaar Lucien van Velthoven. Lucien was een populaire leraar bouwkunde op de technische school Schouwen-Duiveland. Niet alleen het bestuur, directie en personeel plaatste een advertentie. Ook de leerlingen van de 4e en 5e klas plaatsten een advertentie en schreven daarin dat hij een uitstekende en prettige leerkracht was. Lucien had juist het bouwkundelokaal in de nieuwe school aan het Hatfieldpark ingericht. Hij had er naar uit gekeken om in het nieuwe gebouw les te gaan geven. Lucien was enorm actief in het maatschappelijk verkeer. Hij was fractievoorzitter van het CDA, voorzitter van het schoolbestuur van de Willibrordusschool, voorzitter van de interkerkelijke stichting voor maatschappelijke dienstverlening en hij zette zich actief in voor Caritas. Tafeltje Dekje werd door Lucien opgericht in Zierikzee. Lucien was belijdend katholiek en leefde vanuit de overtuiging dat het belangrijk is je in te zetten voor anderen.

Na Luciens plotselinge en onverwachte overlijden riep burgemeester Theo de Meester de gemeenteraad met spoed bijeen voor een bijzondere raadsvergadering. Op 17 augustus 1983 sprak hij zijn medeleven uit ‘Een golf van grote verslagenheid ging als een golf door de gehele stad…Lucien was een Zierikzeeënaar van geboorte, maar ook van aard en met hart en ziel. Hij hield van zijn stad als weinig anderen. Een dynamisch bewogen mens met een grote wilskracht die in korte tijd veel werk wist te verzetten.’

Voor de kinderen was Lucien een geweldige vader. Zorgzaam, grappig en vol energie. Hij vertelde hen zelf verzonnen spannende verhalen die dikwijls begonnen met ‘in een diep donker bos’ en hij zong met een zware stem steevast een zelfbedacht sinterklaas-lied. De kinderen genoten ervan. Lucien hield van sport kijken en moedigde zijn kinderen aan bij de hockey en voetbal. Hij draaide zijn hand niet om voor een bardienst of rij-beurt. Elke zaterdag maakte hij een grote pan soep en was het een gezellige boel aan de Lammermarkt. Lucien hield van een sigaretje of sigaar, een borrel en van drukte en gezelligheid. Hij voerde graag het woord en stond had ook graag de aandacht van het gezelschap.

Jaarlijks hoogtepunt in het gezinsleven waren de zomerse vakantieweken in Haamstede waar familie Van Velthoven een zomerhuisje had op camping Duinrand. De fietsen gingen mee en er werd een televisie met grote antenne gehuurd om de Tour de France te kunnen volgen. De kinderen genoten er met volle teugen van het strand, de zee en de vrije gevoel. 

Moeder van Velthoven probeerde om de warmte in het gezin dat zij en haar man gesticht hadden, te behouden. Haar eigen verdriet zette ze opzij omdat ze wilde dat haar kinderen ook na de dood van haar man en hun vader een fijne jeugd zouden hebben. Moeder was áltijd thuis voor de kinderen en voelde feilloos aan wat ieder kind nodig had. Natuurlijk werd Lucien gemist maar het leven ging ook door. In de familie wordt nog steeds vaak aan hem gedacht en veel over hem gepraat ‘Opa Lucien is altijd bij je.’ is een gevleugelde uitdrukking van Saskia tegen haar zoons.