Floor schrijft met liefde

Floor Kik uit Bruinisse gaat op zoek naar verhalen over mensen, die niet meer onder ons zijn. Mensen maken een onuitwisbare indruk op hun omgeving. Ze verdienen alleen daarom al een mooie herinnering. Heb je een suggestie voor Floor, laat het haar dan weten via foorkikheerebout@me.com

Annerieke van Klinken

21 juli 1966 - 6 mei 2019

‘Het gaat góed dokter’ antwoordde Annerieke steevast als een dokter vroeg hoe het met haar ging. Annerieke ging in haar leven vaak, maar ook graag naar de dokter. Ze zag elk doktersbezoek als een gezellig uitje. Zus Laura begeleidde haar steevast, Annerieke genoot van het samenzijn en van de rit ernaartoe. ‘Groen, gassen!’ riep ze enthousiast bij elk verkeerslicht dat van rood op groen sprong. Annerieke wás vrolijk, ondanks de Tubereuze Sclerose, een genmutatie, die zorgde voor beperkingen en epilepsie waar ze wonderwel goed mee omging.

Vanaf de dag dat Annerieke geboren werd op de ouderlijke boerderij in Ouwerkerk op 21 juli 1966, merkten haar ouders dat ze anders was dan hun andere zes kinderen. Annerieke was het jongste kind na Marian, Jaap, Laura, Ineke, Krijn en Linda. Annerieke ontwikkelde zich langzamer. Laura noemde haar ‘mijn zorgzusje’ en voelde zich vanaf haar geboorte al verantwoordelijk. Ze hielp Annerieke waar ze kon. Annerieke hield van fietsen en zwemmen, maar was niet zo stabiel. Vele valpartijen en botbreuken waren het gevolg. In de ambulance lachte ze dan vaak alweer.

Na de kleuterschool in Ouwerkerk ging ze naar de Beatrixschool in Zierikzee. Elke dag met het busje heen en weer, nagekeken en weer opgewacht door de boerderijhond. Ze had het er goed naar haar zin. Annerieke bleef tot haar 30e bij haar moeder wonen, eerst op de boerderij en later in de Raveslootstraat in Zierikzee. In de woonvorm in de Regenboogstraat was ze helemaal op haar plaats. Ze woonde met 17 anderen en ieder had er een eigen kamer. Annerieke zorgde met liefde voor haar twee kanaries Pietje en Pukje. Doordeweeks werkte ze bij ‘ t Gors, waar ze trots was op de appeltaarten die ze er samen bakten voor onder andere Concordia.

Annerieke was een mensen-mens, graag in gezelschap, dol op pizza en op spelletjes en dan wilde ze wel winnen natuurlijk! Ze genoot enorm van elke verjaardag of familiefeestje, liefst met karaoke en van uitstapjes zoals naar de Intratuin of de Mekkerstee. Rood was haar lievelingskleur. Je kon haar niet blijer maken dan met een mooie rode amaryllis. Haar autisme zorgde ervoor dat afwijkingen uit het normale patroon lastig waren voor Annerieke. Iedereen hield er zoveel mogelijk rekening mee.

Omdat Annerieke zo genoot van zwemmen, werd ze elke dinsdag opgehaald door vrijwilligster Marry om samen te gaan zwemmen in Laco. Elk jaar deed ze fanatiek mee met de zwemvierdaagse. Ze sloeg geen jaar over! Toen op 50-jarige leeftijd bij Annerieke borstkanker ontdekt werd en een grote operatie inclusief bestralingen nodig waren, leek het er even op dat Annerieke de zwemvierdaagse zou moeten overslaan. En het zou juist haar 30e keer zijn. Dat vond ze heel erg, ze huilde erom. Lieve mensen bij Laco verzonnen een oplossing: Annerieke mocht een maand later, nog steeds beperkt door de bestralingen maar met goede moed haar vier avonden zwemmen en zou dan haar medaille krijgen. En zo gebeurde het ook. Al haar familie en vrienden waren er op de laatste avond om haar toe te juichen. Ze genoot met volle teugen.

Deze vrolijke herinnering is des te dierbaarder omdat er helaas opnieuw kanker werd geconstateerd bij Annerieke. Het verwoestte haar longen, waardoor ze maar weinig lucht had. Tegen de dokter zei Annerieke dat het nog maar ‘een beetje goed’ ging. Ze viel vaker en vaker en moest zelfs in huis een helm dragen. Totaal uitgeput belandde ze in het ziekenhuis in mei 2019. De dokters zouden proberen vocht uit haar longen te halen zodat ze beter zou kunnen ademen. Laura spoedde zich die maandagmorgen ernaartoe. Op het moment dat ze uit haar auto stapte, op het parkeerterrein van het ziekenhuis, hoorde Laura de maandelijkse sirenes loeien. Normaal gesproken had Annerieke de eerste maandag van de maand dan juist een vrije dag.

Bij de balie hoorde Laura dat ze te laat was. Annerieke was net overleden. ‘Nu is Annerieke vrij’ was Laura’s eerste gedachte. Op de begrafenis in de christelijke gereformeerde kerk in Zierikzee herhaalde Laura deze woorden: ‘Nu is Annerieke vrij’. Daarna zongen ze ‘Veilig in Jezus’ armen’. Iedereen had als herinnering aan Annerieke een rode corsage en de dominee droeg een rode stropdas. Het werd een warm afscheid van de mooie bijzondere vrouw die Annerieke was. Annerieke verrijkte het leven van velen. De familie bedankte op de begrafenis alle vrijwilligers en lieve medewerkers die Annerieke met zoveel zorg en liefde begeleid hebben in haar leven. Samen zorgden ze ervoor dat Annerieke ondanks haar beperkingen een mooi leven heeft gehad.