Het kappersvak zit er na 54 jaar op voor Ron Kotoun

Na bijna 76 jaar verlaat hij het ouderlijk huis aan de Lange Nobelstraat. En na 58 jaar in de kapperszaak wordt het tijd om het wat rustiger aan te gaan doen. Ron Koutoun is een begrip in Zierikzee en velen zullen hem gaan missen. ,,Nou, ik ga aan het Havenpark wonen. De mensen zijn nog niet van me af”, lacht hij. Maar aan lange dagen in de kapperszaak komt binnenkort een einde. Zonder weemoed neemt hij afscheid. ,,Het boek gaat dicht, maar is vol geschreven, Het is goed zo. Ik heb nog een vol leven.”

Hij lijkt het zonder al te veel emotie te zeggen. Maar met grote liefde spreekt hij over zijn vak dat zo aan veranderingen onderhevig is geweest. De jonge Ron volgde zijn opleiding in Duitsland, waar psychologie nog een onderdeel van de opleiding was. En even leek het erop dat hij zich in Londen zou vestigen. Maar zijn vader (ook kapper, net als opa) had zijn zoon nodig en dus werd en bleef het Zierikzee. Hij zou zijn bedrijf uitbreiden naar drie vestigingen met zestien mensen op de loonlijst.

Maar tijden veranderen. Er kwamen steeds meer thuiskappers, die tegen veel lagere kosten hun werk konden doen. ,,En nu nog he. Het eiland heeft voldoende aan veertig kappers, maar er zijn er wel tachtig.” Kotoun herinnert zich nog dat er alleen al in Bruinisse twintig kappers zaten. Maar niet alleen de markt heeft hij in een halve eeuw zien veranderen, ook het modebeeld.

Nu kan hij smalend lachen om al die mannen, die gevoed door de voetbal snelle kapsels willen. ,,Ze doen maar. Als ze het leuk vinden om ’s morgens een half uur voor de spiegel te staan.” Hij heeft altijd, zoals hij het noemt, een ‘gemengd bedrijf’ gehad. ,,Mannen hebben het over vrouwen en voetbal en vrouwen roddelen en breien. Dat houdt alles in balans.’’ 

Overigens, dat de kapsalon de plaats is voor de laatste roddels herkent Ron Kotoun wel. ,,Maar daar heb ik nooit aan meegedaan. Als ik twee dames over iemand hoor kletsen, dan zeg ik er wat van. Wat zou je er zelf van vinden als ze over je zouden praten.” Zelf heeft hij ongelofelijk veel verhalen aangehoord. ,,Weet je. Als je in iemands haar zit dan zit je in iemands aura. Dat is heel intiem. Dan vertellen mensen je veel, maar daar houd je je mond over. Dat wordt gewaardeerd. Ik had eens een mevrouw die me speciaal kwam bedanken voor al de gesprekken die we hadden. Twee dagen later is ze overleden.” Het lijkt hem te emotioneren. Er zijn veel vriendschappen ontstaan.

Over intimiteit gesproken. Vaak ging hij naar dames thuis om ze een pruik aan te meten. ,,Dan scheerde ik ze eerst kaal. Voorkomen dat ze haar zouden verliezen tijdens het slapen. ’s Morgens wakker worden met haar op je kussen. Dat is ingrijpend hoor. Kun je beter voor zijn. Meestal stuurde ik de familie dan even weg.” Het zijn momenten die hij niet vergeet.

Maar gelachen heeft hij ook veel. Om mannen die ineens hun haar gaan verven. ,,Grijs haar zorgt voor zachte contouren in het gezicht. Als je het dan zwart gaan verven krijg je een hard gezicht.” Of mannen met een ‘foute pruik’. Hij heeft er veel mensen over geadviseerd. En wie kent de mannen niet die het beetje haar dat ze nog hebben overdwars kammen om de kaalheid maar te verbergen. ,,Ik wilde mij haar niet kort knippen omdat ik dan teveel op mijn broer zou gaan lijken. Maar die is er niet meer en toen heb ik het gedaan.’’ En verder: ,,Ik wil alles bij mensen doen, maar ik moet er zelf ook achter staan. Mijn naam is eraan verbonden. Ze zijn wel bij de kapper in de Nobelstraat geweest.” 

Het zit erop voor Ron Kotoun. Na 54 jaar gaat hij versneld afbouwen. Zal enkele klantjes houden. Voor die klanten, maar misschien ook wel voor zichzelf. Ron Kotoun, een bijzonder mens.

Foto