,,Alles is tegenwoordig zo netjes en af. Zo Praxis”

Hij is ondanks zijn 83-jarige leeftijd nog lang niet klaar met schilderen. Hij loopt nog over van energie, maar Theo Voorzaat uit Dreischor vindt dat hij ‘tot nu toe een prachtig leven’ heeft gehad. ,,Nou ja behalve mijn start dan. Het bombardement van Rotterdam. Af en toe zie ik nog de beelden van ingestorte gebouwen, hoor ik sirenes en herinner ik me de oorlogswinter. Suikerbieten eten.” En al filosoferend kan hij zich voorstellen dat die herinneringen zijn werk beïnvloed hebben.

Wie zijn werk kent, weet dat vervallen gebouwen vaak op zijn doeken voorkomen. Met welhaast ‘magische realisme’ schildert hij zijn werkelijkheid. ,,Toen ik jong was moest alles zijn zoals het was. Later ben ik er iets aan gaan toevoegen.” Misschien wel vanuit een zekere baldadigheid. Iets dreigends. Zo is ook vaak een bol te zien in zijn werk. Een bol van waaruit een zekere dreiging uitgaat.

Ook hier graaft hij in zin herinnering. ,,Ik herinner me in de straten van Rotterdam een grote brandweerwagen, een Arend. Op die wagen zat ook een grote bol. En toen ik naar een expositie in Wassenaar ging, kwam ik hem weer tegen.” Voorzaat praat graag en zoekt desgevraagd naar de oorsprong van de ingrediënten die zijn werk zo herkenbaar maken.

En geliefd, want sinds zijn 35e kan hij van zijn werk leven. ,,Ik weet dat het begon met een paar honderd euro voor mijn werk. Dat is sterk gegroeid. Dat doe ik niet, dat bepaalt de handel en daar heb ik niks mee. Soms vind ik het wel eens jammer dat het steeds duurder wordt.” Minder bereikbaar voor mensen die zijn werk bewonderen. Hij kan er goed van leven, maar haast ook te zeggen dat er aan het exposeren veel kosten verbonden zijn. ,,Ik heb het goed hoor.” Er wordt wel steeds lastiger objecten te vinden, die hij graag vastlegt. ,,Alles is tegenwoordig zo netjes en af. Zo Praxis.”

Al jaren heeft hij een galerie in Amsterdam. Tegenwoordig aan de rand van de stad ‘waar je nog goedkoop kunt parkeren’. Amsterdam is de place to be voor een kunstenaar. ,,Maar het liefste exposeer ik hier. Dan kom je bekenden tegen. In Amsterdam ken je niemand.” 

In Dreischor woont hij in de polder. Genietend van de ruimte. En schilderen doet hij nog iedere dag. ,,Vroeger was het van negen tot vijf. Een soort kantoorbaan. Nu doe ik het vooral ’s morgens. Ik heb ook een vriendin en die eist ook veel tijd”, lacht hij. Naast het schilderen geniet hij van oude auto’s waar hij af en toe het eiland mee overrijdt. En motoren. Er staat nog een Yamaha in zijn tuin. ,,Daar rijd ik niet zoveel meer op hoor. Mijn zoon wel. Hij is gek van motoren.” In 2014 had hij een motorongeluk, waar hij wonderwel volledig hersteld is. Het schilderen kan gewoon doorgaan.

Hij kan ook niet anders. Van alle poeha rondom de kunst moet hij niks hebben. Het is werken voor hem. ,,Ik bezoek ook nooit galeries of exposities. Daar heb ik niet zoveel mee.” Hij zou dus ook niet naar het elitaire boekenbal gaan als hij schrijver geworden was. ,,Nee, denk ik niet. Al zie je daar wel heel veel mooie vrouwen.” Nee, kunstenaar zijn is vooral werken. Je hebt het of je hebt het niet. De plannen voor een kunstenaarsdorp in Burgh-Haamstede bijvoorbeeld bekijkt hij meteen kritische blik. ,,Weet je, dat is allemaal zo gepland. Alles wordt daar vooraf bedacht. Kunst moet ontstaan. Die laat zich niet organiseren.” 

Voorzaat exposeert donderdag 23 tot en met zondag 26 september op de Vismarkt (Jacobshofje) in Zierikzee aan de Sint Domusstraat in Zierikzee. Iedere dag van 11.00 tot 18.00 uur en de eerste dag tot 21.00 uur. ,,Daar heb ik zin in. Ik zal er zelf ook zijn.’’