Debora Molenaar volgt haar hart in vluchtelingenkamp

Deze week nog valt er een briefje van vijftig euro op de deurmat van de pastorie in Bruinisse. ‘Voor Debora’ staat erbij. Debora Molenaar (25) is al een paar jaar actief op het Griekse Lesbos, waar het vluchtelingenprobleem zichtbaarder is dan waar dan ook. Mensen die ten einde raad de oversteek maken in de hoop op een beter leven. Maar vaak belanden in kampen en afhankelijk zijn van de schaarse inzet door overheden én vrijwilligers als Debora.

Na haar eerste bezoek namens de organisatie Euro Relief was het voor haar wel duidelijk dat hier haar werk zou liggen. Het grijpt haar aan, vluchtelingenkampen op nog geen drie-en-half uur vliegen van Nederland. Regelmatig verruilt ze het rustige Bruinisse waar ze vakantie houdt voor Lesbos, waar vele culturen samen komen. Ze wil er voor de mensen zijn. ,,De eerste levens behoeften zijn er wel. Een chemisch toilet, wat eten, maar we ervaren hoe belangrijk het is om met de mensen in gesprek te gaan. Een luisterend oor. Het gevoel geven dat ze ertoe doen.” Debora is ervan overtuigd dat het werk waardevol is. ,,En natuurlijk helpen we ook met praktische zaken.”

Haar geloof is haar inspiratie: ,,Het werk hier doe ik in de overtuiging dat God mij roept om recht te doen aan de verdrukten. Door medeleven te tonen aan de vluchtelingen en te focussen op het verbeteren van de omstandigheden, wil ik een levend getuigenis zijn van Gods liefde voor kwetsbare mensen die lijden onder onrechtvaardigheid. Ik wil een lichtje zijn in deze diepe duisternis. Niet zozeer met woorden, maar vooral met daden. Mijn doel is dan ook dat de vluchtelingen zich gezien en geliefd voelen’’.

Lesbos was in 2020 wereldnieuws toen het vluchtelingenkamp Moria afbrandde. ,,Ik zag de helikopters overvliegen. Dat was een hele ervaring.” Maar wonder boven wonder is er niemand overleden bij de brand en dat terwijl er toch zo’n 15.000 bij elkaar zaten. Haar nieuwe werkplek is Mavrovouni, waar ze de draad weer oppakt.

De situatie in Griekenland maakt grote indruk op Debora. ,,Maar ik moet ook voor mezelf zorgen natuurlijk. Dus we gaan ook naar het strand en bezoeken zaterdagavond graag een restaurantje. Ja gek idee in het begin. Zo dicht bij de vluchtelingen. Maar als ik niet voor mezelf zorg heeft niemand iets aan me.” 

Ze brandt haar vingers liever niet aan de politiek. Maar ze kan boos worden van het idee, dat Europa dit soort situaties kan toestaan. Dat veel landen liever wegkijken. Zo vluchten Somaliërs naar Turkije. Willen dan de oversteek maken naar Griekenland. ,,Maar dat moeten ze aantonen dat ze in Turkije niet veilig zijn. Ze kunnen niet vertellen over wat ze in Somalïe hebben meegemaakt. Dan worden ze teruggestuurd naar Turkije, die ze niet meer wil hebben.” Op de vraag of ze niet liever in de politiek gaat om er iets aan te doen, antwoordt ze: ,,Ik heb de meeste voldoening als ik de mensen persoonlijk zie. Ik ze ken en ermee kan spreken. En ik zou ook niet graag de soms enorm lastige politieke keuzes willen maken.”

Nog een weekje is ze in Bruinisse. ,,Vakantie” noemt ze het. Wie benieuwd is in haar verhalen kan meelezen op www.deboraopweg.nl