‘Mijn doel was op het schip iets zinvols doen en te dienen’
AlgemeenEn ineens was ze twee weken geleden weer terug in Zierikzee, Marianne Glerum, zongebruind na tien weken aan boord van het hospitaalschip Africa Mercy in Tenerife en in een prachtige tuniek in haar lievelingskleuren uit de ruilwinkel aan boord. Door de ‘uitzwaaitunnel’ van mensen vertrok ze van het schip- naar iedereen die haar lief is in Zierikzee. Haar kinderen, kleinkinderen en moeder ontmoette ze eerst op de stoep, vanwege quarantaine. En ondertussen mist ze de mensen dáár alweer, want wat was het een bijzondere tijd.
Mariannes werk was eind oktober opgehouden en ze overdacht wat haar volgende stap zou zijn, toen ze een noodkreet kreeg via bekenden. Er waren veel te weinig vrijwilligers voor de Africa Mercy. Normaal, in ‘field service’, zijn dat er wel zo’n 450. Marianne schreef zich in. ‘Wat houdt me eigenlijk tegen?’ bedacht ze. “Mijn familie, maar die zou ook vast trots op me zijn. Mijn moeder snapte het ook meteen.” Vervolgens moest ze allerlei verklaringen aanleveren en vloog ze vanaf een ingesneeuwd Schiphol via Praag, Parijs en Madrid naar Tenerife. Aan boord van het schip moest ze eerst in quarantaine.
Marianne was tien weken op de Afrika Mercy om een zinvolle bijdrage te leveren en te dienen, met rond de 150 andere vrijwilligers. Gedurende die tijd werkte ze op vier verschillende afdelingen. “Ik ben geen mens om langere tijd hetzelfde te doen. Dan ga ik me vervelen. Ik begon op housekeeping. Desinfecteren, toiletten poetsen, lange gangen vegen, heel veel was vouwen. Dat is voor mij heel snel heel saai. Daarna werkte ik in de dinner room. Het eten was er heerlijk: iedereen wordt daar dik.” Het slapen in de cabins in smalle bedjes viel haar zwaar. “En in het donker wakker worden vond ik ook afschuwelijk. Ik wil graag wakker worden van licht.” De Africa Mercy werd veertig jaar geleden gebouwd als ferry en voer in Denemarken. Het schip is zo groot als een stad en lopen betekent altijd: trappen opklimmen.
Marianne kijkt terug: “Het leven in zo’n community bevalt me eigenlijk prima. Het is een ‘kleurloos bestaan’- zwart, wit, geel of rood bestaat niet. Iedereen is gewoon een mens, met een eigen verhaal. Ik ontdekte dat ik daar met mijn talenten prima uit de verf kom en dat het waardevol is om zelf initiatieven te ondernemen. Zo kun je het verschil maken. Ik dacht in eerste instantie: ik ga ‘dienen’ voor de mensen in Afrika die medische zorg nodig hebben. Maar uiteindelijk ging het erom dat ik deel van het geheel werd: we deden het samen. Zo zorgden we voor hoop en heling.”
Een van de mooiste momenten: de zwemlessen aan Adam en Emilia. Marianne: “Adam, uit Benin, moest voor zijn cursus als BHV’er in de haven kunnen springen met veiligheidspak, maar hij kon niet zwemmen. Leren zwemmen brengt een verandering in hun leven. Daar sta je dan als grote man van 26, met kurkjes om. Ik leerde Adam en Emilia de principes van drijven: dat is bijna een Bijbelse metafoor. Je moet altijd omhoog kijken. Zodra je naar je voeten kijkt, gaat het mis en zink je.”
Marianne maakte in de tien weken aan boord vrienden voor het leven uit allerlei landen en kreeg ook zelf een speciaal plekje in het hart van anderen. “Ik droom nog veel over mijn tijd daar. Ik zal wel het een en ander moeten verwerken. En eigenlijk ben ik bekaf, want het is lichamelijk best zwaar werk en ik was ook niet veel gewend. Dit was ook de eerste keer dat ik helemaal in mijn eentje ergens op af ging.” Wat ze hierna gaat doen ligt nog open. Iets met jongeren, voorspelde iemand aan boord. ‘Je bent als een boom die geplant is aan water en er gaan straks jongeren onder je schuilen.’ “Ik ben benieuwd,” zegt Marianne.
