,,Als iemand het even niet trekt, springt de ander bij”

Corona houdt de gemoederen nu al een jaar bezig. En de gevolgen daarvan zijn voor Schouwen-Duiveland wel het meest zichtbaar in het Buurtzorgpension op de tweede verdieping van het oude ziekenhuis. In de achterliggende periode zijn er meer dan 75 mensen opgenomen. Meer dan tien hebben het niet gehaald. Coördinator Thea Terlouw en verpleegkundige Linda Sonneveld (foto) vertellen hun verhaal.

Het begon er al mee dat Linda haar omgeving moest vertellen dat ze op een Covid-afdeling aan de slag ging. Dan vertel je mensen in je omgeving dat ze je een tijdje niet zullen zien. Uit voorzorgsmaatregel. Een tijdje is inmiddels vele maanden. Buurtzorg neemt mensen op die klachten hebben maar nog niet zo erg dat er een ziekenhuisopname of zelfs een Intensive Care voor nodig is. Sommige mensen willen dat door hun hoge leeftijd ook niet meer. ,,Maar je moet heel alert zijn. Als er ’s morgens nog niets aan de hand lijkt, kan dat ’s middags heel anders zijn. Je moet de signalen erg goed in de gaten houden”, vertelt Linda. Er worden ook mensen opgenomen met klachten die niemand in de buurt hebben om de helpende hand te bieden. Thea: ,,Vaak zijn die ook ziek’’.

Door het besmettingsgevaar moeten de medewerkers iedere dag in het beschermende pak. Een ritueel dat zich veel keren op een dag voltrekt. Het gekke ervan is dat patiënten dus geen idee hebben welk gezicht er achter het masker schuil gaat. ,,Pas als de mensen weer naar huis mogen, zien ze ons. Zijn ze soms verbaasd dat wij hen wel herkennen’’, aldus Linda. Door die beschermende kleding en het feit dat mensen vaak korte tijd in het pension zijn, maakt dat er minder binding met de patiënten ontstaat. En daarmee is de impact ook minder groot als mensen alsnog overlijden.

Maar dat doet niets af aan het feit dat de verpleegkundigen het zwaar hebben. De rust, die er normaliter is in het pension heeft plaatsgemaakt voor een absurdistische omgeving. Alleen al wat het bezoek betreft. Een patiënt mag één persoon uitkiezen, die dagelijks een uur mag langskomen. Verder is het vooral videobellen. Omdat het veel ouderen zijn, die er liggen, moeten de verpleegkundigen vaak de verbinding maken. Het is behelpen, maar ieder contact met de ‘gewone’ wereld is welkom. Alleen in terminale situaties wordt voor het afscheid de bezoekregeling met één persoon uitgebreid.

Dat het zo druk is in Zierikzeese pension is omdat Covid-patiënten uit de hele provincie naar Zierikzee komen. ,,Alleen met de twintig bedden die het pension telt, is het financieel rendabel’’, zo legt Thea Terlouw uit. En dan is het nog maar de vraag of aan het einde van de periode alle rekeningen betaald worden. ,,Ik weet het echt niet. Zorgverzekeraars doen niet mee. Maar het is zoals het is. Dit moet gewoon.’’ Ook in Oostburg is nu een soortelijke locatie bij Zorgsaam geopend. Als die vol is, denkt Terlouw aan een extra afdeling in het ziekenhuis in Zierikzee. De plaats waar ADRZ vroeger ook gebruik van maakte. ,,Maar zover is het nog niet.’’ Ze verwacht dat de piek in Zeeland nog moet komen; half april is de verwachting.

Het valt de twee op dat ze alle ondersteuning uit de regio ervaren. De fysiotherapeut, de apotheek, artsen maar ook de andere gebruikers van het gebouw staan achter het Buurtzorgpension. ,,Je zult – soms letterlijk – maar een Covid-afdeling boven je hoofd hebben. Nee, er is alle begrip en dat is fijn”, vertelt Thea.

Linda bevestigt dat het hard werken is als verpleegkundige. ,,De eerste weken was ik echt erg moe. Je moet zoveel meer en anders doen. Maar nu ben ik het wel gewend. En dat geldt voor mijn collega’s ook. Als iemand het even niet trekt, springt de ander bij.’’ En de ander zijn veel invalverpleegkundigen, gastvrouwen en schoonmakers. Iedereen weet waar hij of zij mee bezig is. 

Een plek in het Buurtzorgpension gaat vaak via de huisarts. Als die denkt dat het goed is, stuurt hij een wijkverpleegkundige om de situatie in de schatten. Zo ja, dan is een plek snel geregeld.