Besturen in coronatijd

Einde

Vrijdagochtend. De wekker gaat voor mijn gevoel een beetje te vroeg. Gisteravond nog commissievergadering gehad. Eerst maar ’s koffie om wakker te worden.... Maar bij m’n koffie wil ik graag wel alle kranten lezen. Dát hoort nou eenmaal bij mijn vrijdagochtend ritueel. Dan toch maar eerst onder de douche. De PZC valt op de mat maar de Wereldregio moet ik op de hoek van de straat halen. Mits ik even tussendoor kan want ja, het hele gezin heeft de badkamer nodig en met pubers lijkt het net alsof ze niet kunnen onthouden wat ze nu precies allemaal moeten doen in die ruimte. Elke keer als ze klaar denken te zijn, staan ze er een minuut later weer om de volgende handeling maar half uit te voeren......

Even later zit ik met koffie en kranten aan de keukentafel. Voor de jongens ziet het er kennelijk uit alsof ik ontspannen van mijn ochtend zit te genieten. Maar ja, het is ook gewoon mijn werk en dat besef is er dus weer niet. Vele vragen worden op me afgevuurd en langzaam vindt iedereen in huis zijn plek om zijn werk voor deze dag te doen. Als ik dan de belangrijkste dingen in de kranten gescand heb en een eerste rondje mails heb bekeken op mijn telefoon, moet ik hard nadenken over de plek waar ik vandaag terecht kan om mensen digitaal te ‘meeten’. Met je gezin of huisgenoten in huis je eigen weg zoeken. Dat is corona nu voor veel mensen en dus ook voor mij.

Gelukkig kan ik een groot deel van mijn werk digitaal uitvoeren. Het belang van het woord ‘kunnen’ is hier groot, want ik mis het behoorlijk om mensen in levende lijve te spreken en te zien. Hoewel er veel mogelijk is, is het voor mij belangrijk om te zien met eigen ogen, de sfeer te proeven en voelen door fysiek ergens aanwezig te zijn. Maar na een aantal maanden op deze manier werken heb ik mijn voelsprieten wel ontwikkeld op digitaal gebied. Toch blijft het anders en ook blijft het af en toe behoorlijk behelpen. De lijnen lijken korter, maar voelen voor mij een stuk langer. Bij mijn collega’s even naar binnen stappen om kort iets te bespreken is er niet bij. Dus het belang van ‘telefoneren’ ‘Zoomen’ en ‘Teamsen’ is behoorlijk opgeschroefd.

Bereikbaar en aanspreekbaar zijn, dat vraagt om inzet en energie maar ik doe het maar wat graag! Maar wat zal ik blij zijn als ik straks weer ‘gewoon’ bij ondernemers, bij mensen op het eiland langs kan gaan. Nog even de tanden op elkaar, nog even doorbijten en volhouden. Want het lijkt er toch echt op dat het einde in zicht komt.

Hopelijk zie ik u snel.

Daniël Joppe

wethouder