Besturen in coronatijd

(On)zichtbaar

‘Wat jammer burgemeester, dat wij u nog maar zo weinig zien’. ‘We begrijpen het wel hoor’. ‘Dat moet voor u toch ook niet makkelijk zijn’.

Ik hoor het sinds mijn aantreden vaak. En het klopt. Dat is niet gemakkelijk.

Hoe kan ik toch, binnen de beperkingen, zo zichtbaar mogelijk zijn en mij tegelijk, vanuit mijn voorbeeldrol, houden aan alle regels?

Daar zijn verschillende oplossingen voor. Zo plaats ik regelmatig een bericht op Twitter, neem ik een filmpje op dat via onze website te zien is, schuif ik aan bij omroep Schouwen-Duiveland of schrijf een column, zoals hier. En alhoewel huisbezoek nu niet kan, ga ik graag eens met u wandelen om te horen wat u in deze coronatijd bezighoudt. Daarnaast heb ik veel overleggen digitaal en soms persoonlijk. Nu vooral één op één. 

Al die digitale overleggen leiden niet tot zichtbaarheid voor een groot publiek, dat realiseer ik mij goed. Maar hopelijk spreekt mijn deelname zich wel rond, zodat men weet dat ik betrokken ben en mij betrokken voel. Betrokken bij allen die vanwege corona ziek zijn of een dierbare verloren hebben. Bij onze bedrijven die keihard worden getroffen in hun voortbestaan. Bij onze jongeren die in hun ontwikkeling geraakt worden en dan weer wel, dan weer niet naar school of sport kunnen. Betrokken bij wat het thuiszitten met ons allemáál doet. We worden zo langzamerhand ook onzichtbaar voor elkaar. Op allerlei niveaus spreek ik daar dagelijks over.

En de momenten waarop ik normaal gesproken zichtbaar kán zijn schuiven steeds weer voor mij uit. Nu geen straô bijvoorbeeld, zo in de eerste weken van het jaar. Juist op dat soort dagen wil ik u graag ontmoeten. In plaats daarvan, zo zeg ik wel eens, ben ik nu vooral (en helaas) de burgemeester van ‘nee’. Een fenomeen waar al mijn collega’s die, met en na mij, als burgemeester zijn begonnen mee te maken hebben. ‘Nee, dit mag niet en nee, dit kan niet’. Dat ‘nee’ verzin ik uiteraard niet zelf maar komt voort uit de bijzondere tijd waarin wij nu leven en de bijbehorende regels en wetten. Dat zorgt ervoor dat vooral één kant van mijn burgemeester zijn nu zichtbaar is. Die van de handhaver van openbare orde & veiligheid en volksgezondheid. Natuurlijk hoort die kant erbij. Maar ik had nooit kunnen bedenken dat dit vóóral de kant is die u van mij in mijn eerste jaar zou zien.

Gelukkig zijn er lichtpuntjes. Waarbij ik ook een andere kant van mijzelf kan laten zien, zoals bijvoorbeeld tijdens de watersnoodherdenking. Ik was blij dat die rechtstreeks werd uitgezonden. Zodat ik op die manier verbonden kon zijn met velen op ons eiland die de ramp zo aan het hart gaat. Andere zijn de spontane gesprekjes op straat of de contacten met onze inwoners die een huwelijksjubileum vieren of honderd jaar en ouder worden. Door de bezoekregels nu tijdelijk telefonisch, maar een uitzondering was deze week mijn bezoek aan onze oudste inwoner, mevrouw Van de Waart-van de Guchte uit Zierikzee. Zij heeft zelfs nog de vorige, wereldwijde, pandemie meegemaakt. De Spaanse griep. Zij zat er na 106 jaar nog steeds stralend en monter bij. Wij konden elkaar in de tuin onverwacht persoonlijk in de ogen kijken, vanwege het mooie weer. Onder het genot van een gebakje hebben we samen gelachen. Daarmee was zij zo’n lichtpuntje en stond zij voor mij deze week symbool voor het gegeven dat er altijd weer betere tijden komen. Tijden waarin wij elkaar (weer) écht gaan zien.

Jack van der Hoek,

burgemeester