Koesteren door Babette van Langeraad

Vorige maand maakte ik nog het goede voornemen om niet meer zo vaak over corona te praten. Ja, ik start mijn goede voornemens op een moment dat ik het adequaat vind en niet in januari. Goede voornemens kun je zo bedenken, maar of je jezelf er ook aan kan houden is een andere vraag. Zoals u nu leest ben ik weer in oude gewoontes teruggevallen, want ik heb het weer eens over het virus.

Ik vul mijn dagen met studeren vanuit huis, wandelingen met mijn hond, fietsen door polderweggetjes, angstig boodschappen doen in de Albert Heijn en sporadisch zie ik een oude vriend of vriendin uit een ver coronaloos verleden. Uiteraard met genoeg afstand, we praten zonder consumptie en we mogen niet elkaars drankje proeven! Dat is toch een flinke verandering met mijn pre-covid leven. Ik ben juist blij, dat deze crisis iedereen raakt, want dan ben je in ieder geval niet alleen.

Ik denk de afgelopen dagen vaak aan februari 2020. Hoeveel zou ik betalen om terug te reizen naar die tijd? De tijd waarin het merendeel van de wereldbevolking nog geen flauw benul had van wat er zou komen. Als ik er nu aan terugdenk was het een ijzingwekkende stilte voor de storm. In mijn herinneringen was het een mengelmoes van heel veel plezier, verschillende mensen, reizen met het openbaar vervoer, knuffels en je kon een deurklink aanraken zonder daarna grondig je opperhuid van je handen eraf te schuren. Zo, dat waren nog eens tijden! Het leven was toen simpel, maar in de laatste paar weken van februari 2020 bekroop mij een onguur gevoel. Ik wist nog niet wat het resultaat zou zijn van dit nare voorgevoel, maar ik wist wel dat het serieus was.

Ik deed al vrij vroeg mijn sjaal voor mijn gezicht op drukbezochte plekken (er was toen nog een mondkapjes tekort in Europa) en ik ging lopend naar al mijn afspraken, want in mijn ogen was de metro dé COVID-19 broedplaats. Dat kon niet anders. Mensen die vaak gebruik maken van de metro kennen dit fenomeen: iedereen staat op elkaar en je hebt minstens drie verschillende oksels in je gezicht. Kort hierna ging de gehele wereld in lockdown. Ikzelf zat opgesloten in een appartement in Barcelona, waar vier maanden lang, mijn bewegingsvrijheid werd ingeperkt tot de muren van mijn woning. Zo lang binnen zitten doet echt wat met je. Ik ben meer op mijn gemak sinds ik terug ben in Nederland. Ja, onze vrijheden zijn ook erg beperkt, alles is dicht en vele van ons zitten zonder werk, maar we hebben nog genoeg vrijheid om overdag met je eigen kleine bubbel het huis te verlaten. Dat is een vrijheid die we moeten koesteren tot er weer meer mag.