Waterregio

De prijs voor slechtste woordgrap van het jaar gaat hoogstwaarschijnlijk naar de Stichting BewuSD. Een slechte naam voor een goed initiatief. BewuSD zet zich namelijk in om de inwoners van Schouwen-Duiveland bewust te maken van de stijging van de zeespiegel. Ik ben vooral blij dat de boegbeelden van BewuSD 40-plussers zijn. Meestal komen er een paar vegetarische twintigers met een knot op hun kop in beeld als het gaat over klimaatopwarming. Daar word ik altijd een beetje moe van, tofu-eters die mij vertellen dat ik niet goed bezig ben.

Dat er iets moet veranderen is wel duidelijk. De meeste mensen zijn het daar wel over eens. In mijn omgeving zie ik dat iedereen steeds bewuster wordt van zijn consumptiegedrag. Er wordt meer gerecycled, er wordt minder vlees gegeten en bijna 1 miljoen huishoudens hebben al zonnepanelen. Die dingen neem je echt alleen uit duurzame overweging, want als u zonnepanelen op uw huis mooi vindt, raad ik u aan om even naar de opticien te gaan. 

Op Thierry Baudet en consorten na weet iedereen wel dat de aarde opwarmt. Als we niet uitkijken staan we inderdaad over een aantal decennia tot onze knieën in het water. Die confrontatie werd ons pijnlijk voorgehouden door de stickers “verdronken dorp in 2100?”, die op alle plaatsnaamborden op het eiland waren geplakt. Met die actie startte BewuSD haar campagne.

De campagne kreeg niet alleen op het eiland veel aandacht, ook Hart van Nederland schonk in een item aandacht aan Stichting BewuSD. Hart van Nederland is dat programma dat enkel wordt bekeken door bejaarden die in slaap zijn gevallen tijdens de grote knikkershow van SBS. Dat is dus niet de aandacht waar je op hoopt. 

Niet iedereen was lovend over de actie. Een aantal mensen vindt de door BewuSD afkondigde noodtoestand namelijk “paniekzaaierij”. In 1946 gebeurde bijna hetzelfde. Een paar jaar voor de Watersnoodramp van 1953 was er ook zo’n “paniekzaaier” genaamd Johan van Veen. Hij was ingenieur bij Rijkswaterstaat en waarschuwde meerdere malen voor de slechte staat van de Zeeuwse dijken. In 1952 werd zelfs een interview van hem in de Elsevier geweigerd (waarin hij opnieuw waarschuwde voor overstromingen) omdat hij hiermee paniek zou zaaien. Uiteindelijk braken de dijken. De beste man kreeg gelijk en zijn ontwerpen, de Deltawerken, werden gebouwd. Soms moeten er dus grootse woorden, zoals noodtoestand, worden gebruikt om de aandacht te krijgen die nodig is. 

Momenteel staan we voor een nog grotere uitdaging dan destijds. De aandacht voor het probleem is er, maar of er echt op tijd actie wordt ondernomen moet ik nog maar zien. Het zou zonde zijn als zo’n mooi eiland onderloopt. Dus zullen we iets moeten doen. Maar wat? Ik ga in ieder geval laarzen kopen. Hele hoge laarzen welteverstaan.