Geestdrift

Nuttige versiering

Afgetuigd. Dat is de kerstboom in onze woonkamer. Met zachte hand ontdaan van de breekbare versieringen, die ‘m wekenlang opgefleurd hebben. Ik ben er eerlijk gezegd niet rouwig om dat ‘ie weg is. Mijn vrouw wel. Zij houdt van de verlichtende sfeer die zo’n boom in deze donkere dagen geeft. En dat gun ik haar. Het onvermijdelijke ontsieren vond plaats op 6 januari. Volgens een kerkelijke kalender (’Driekoningen’) was dat de uiterste houdbaarheidsdatum van de naar schatting 2,5 miljoen kerstbomen die in december opgetuigd zijn. Dat aantal maakt duidelijk dat deze boom een fenomeen is. Hij is niet weg te denken uit het jaarlijkse ritueel waarmee we de feestdagen versieren. En hij doet dat al zoveel eeuwen dat het traditie is geworden. Daarom moeten we zuinig op ‘m zijn, of je er nu van houdt of niet. Tradities zijn immers kostbaar. Meer dan in onze tijd beseft wordt. Tradities geven het leven structuur. Ze maken het leven lichter. Ze zorgen volgens deskundigen zelfs voor maatschappelijke stabiliteit. En juist daar hebben we behoefte aan in deze tijd waarin zoveel van het vertrouwde, veilige en vrolijke van het alledaagse leven wordt afgeschminkt. Daarom begrijp ik de jongeren wel een beetje die het gevoel hebben dat hun iets is afgepakt met het vuurwerkverbod. Lekker het jaar uit kunnen knallen is immers hún kerstboom, hun traditie. Wel jammer, dat sommigen van hen op Oudjaarsavond de kerstboom op het Havenplein in lichterlaaie zetten (over vuurwerk gesproken...). Ik gun ieder z’n pleziertje. Zeker in deze sombere dagen. Maar als we zo hardhandig omgaan met iets wat van ons samen is, wat hoort bij traditie, dan wordt het leven ontdaan van iets kostbaars. Laten we ons er daarom met elkaar in dit nieuwe jaar voor inzetten dat het aftuigen van traditie geen gewoonte wordt. De kerstlampjes mogen weer voor een jaar naar zolder. Maar blijf af van de verlichting die door de eeuwen gerijpte tradities het leven geven. Want het samenleven wordt lichter, veiliger en vrolijker als we gevoel houden voor wat Tish Warren noemt de ‘liturgie van het alledaagse’. Zo blijft er ook ruimte voor de ervaring van kostbare Godsmomenten. En die helpen om hoopvol het licht tegemoet te leven.

Jan van Langevelde