Column Jan Deurloo

Bloemen verwelken, schepen vergaan,

Maar deze column blijft altijd bestaan.

Eigenlijk is het vreemd dat je een slecht nieuws gesprek uitstelt, terwijl je weet dat het er toch van moet komen. Ondanks een gezonde weerstand pak ik daarom de telefoon en doe mijn verhaal. Mijn laatste columns zijn in aantocht, vertel ik. Het is tijd om te stoppen. Aad nam het sportief op, verandering is goed zei hij. Eigenlijk wil iedereen wel eens wat variatie in zijn levensloop. Maar toch, je begint makkelijker aan iets, dan dat je ermee stopt.

Ik vind het altijd leuk om met iets te gaan beginnen en dan te ontdekken wat ik er mee kan, of ik het kan en wat ik er van wil gaan kunnen. Neem nu de nieuwe schildercursus waar ik mee begonnen ben. Het begon met een berichtje op Facebook van Audrey, dat ze wil gaan starten met lesgeven. Ik dacht gelijk.. doen! Sinds de lagere school heb ik niet meer geschilderd, dus de hoogste tijd om weer eens een penseel in mijn handen te nemen. Gewoon om een deurtje open te doen en rond te kijken in mijn eigen kunnen. Gewoon doen en proberen. Zo ben ik eind 2016 ook met deze column begonnen, gewoon doen en proberen.

Deze rubriek in de Wereldregio blijft altijd wel bestaan. Je stapt er eens in, levert een aantal jaren je stukje in en je stapt er weer uit als het daarvoor tijd is. De column blijft bestaan, de schrijvers wisselen elkaar af. Bij ons in de familie doet mijn tante sporadisch eens een voordracht over een trein. De trein van het leven dendert door en af en toe op een stationnetje is er aanvoer van bagage, werk en nieuwe ervaringen. Kinderen stapten in, grootouders stapten uit en regelmatig moest de trein stilhouden om van “railatie” te wisselen. Het is nooit saai op de Deurloo-express. De trein is een never-ending-story, leuk als het weer eens voorbij komt op een feestje. Het leven van een hele familie, gevat samengevat in een korte sketch. 

Zelf probeer ik regelmatig een stationnetje aan te doen, ik hou van het overstappen. Nieuwe sporen, nieuwe ontmoetingen. De timing valt echter niet altijd mee. Of het station is net te ver weg of ik ben er al weer voorbij. Wat als ik nu zelf eens mijn spoorwegboekje zou kunnen maken? Dan was er altijd precies op tijd het juiste station met de interessante wissels en de leukste mensen op het perron. Al was er maar een conducteur die me een beetje kon helpen met mijn reisschema.

Maar stop maar met dromen. Er bestaat geen conducteur of reisschema van het leven, we zullen het allemaal zelf moeten plannen. Op onze eigen wijze. Daarom ga ik deze reeks van columns afronden. Zonder haast, zonder strakke deadline voor mijn hoofdredacteur. 

Voor nu ga ik me focussen op het schilderen, zin in! Een fris nieuw wit doek. Eerst maar eens de achtergrond opzetten, verdere details komen vanzelf.

Jan Deurloo