Jan Deurloo
Jan Deurloo

Orde van de dag

Column

Vanuit mijn ooghoek zag ik je fietsen. Verrast keek ik over mijn schouder en draaide mijn hoofd zo ver naar links, dat mijn stuur onverwachts meedraaide. Stoppen ging niet, er reden nog wat auto's dicht achter me. Dus corrigeren, terugschakelen en over tot de orde van de dag.

Het is al meer dan een half jaar geleden dat ik je voor het laatst sprak. Vroeger zagen we elkaar regelmatig. Dat gaat vanzelf als je dezelfde hobby, familie en vrienden deelt. Na al die jaren durf ik het wel te bekennen hoor, ik was ooit eens overdonderd door je. Het duurde niet meer dan een seconde, maar ik was even sprakeloos trots. Het was het moment dat je bij je ouders de trap af liep in je witte bruidsjurk. Ik moest filmen en je was prachtig, echt! Ik was verbaasd hoe mooi je was, terwijl ik je toch al jaren kende. Ik was getroffen dat een gewone vriendin zich voor mijn ogen plots ontpopte als prachtige vrouw. Dat moment duurde maar een lange seconde, je bruidegom stond immers aan de deur. Dus… corrigeren, terugschakelen en weer over naar de orde van de dag.
Mijn gedachten dwalen af naar je beide zonen. Echte mannen ondertussen, bijna 20 en 25. Je zal, net als ik, trots op ze zijn! Harde werkers, fijne jongens, graag gezien bij hun vrienden en ze hebben allebei hun doelen voor dit jaar duidelijk in beeld. Ze doen het hartstikke goed!
En wist je dat de lieve man, die jou de laatste jaren gelukkig maakte, vorige week teruggegaan is richting zijn roots? Ik denk wel dat ik het begrijp, hij had hier wel zijn praatje, zijn rondje, zijn collega's en kennissen maar misschien was het meer jouw rondje, jouw praatje en jouw kennissen. Hij had geen ankers om hier te blijven. Misschien heb ik hem wel te weinig gesteund of gesproken. Ik weet het niet, het was ook zo'n vreemd voorjaar.
Dat ik je, vanuit mijn ooghoek zag fietsen, verraste me. Maar ik had al snel door dat het een vergissing van me moest zijn. Eigenlijk denk ik nooit meer aan die ene sprakeloze seconde, dat had jij toch niet in de gaten. Ik hou het liever bij de vele jaren die wij deelden met onze familie en vrienden en vooral de leut die we iedere woensdagavond met onze toneelvereniging hadden, dat is mijn herinnering! Het was een lekker stelletje bij elkaar.
Nu, ruim een half jaar na ons afscheid, volgt ieder zijn eigen weg, want zo is het leven. Even corrigeren, terugschakelen en weer door. Over naar de orde van de dag.
Meestal lukt dat ook wel... maar soms ook niet.

I.M.

Meer nieuws