Het mobieltje van Kees

Het was toch wel een aanlokkelijke gedachte. Om te gluren op de telefoon van Kees Jansma.

Eén van de bekendste sportjournalisten van Nederland vertelde dinsdagavond bij Saman energiek anekdotes over de WK’s van 2010 en 2014 waar hij als perschef van het Nederlandse elftal diende, respectievelijk onder Bert van Marwijk en Louis van Gaal. Terwijl de genodigden een rondleiding kregen door het spiksplinternieuwe pand van de Zierikzeese energiegigant Saman werd geloodst, had Jansma zich naast mijn laptop gezeteld. Teruggekomen schudden we elkaar de hand. Immers, gewoon je plek innemen naast een goede sportverslaggever doe je niet. Met zo’n iemand wil je wel even praten. Al snel komt het gesprek uit bij de laatste spreker die tijdens een sponsorbijeenkomst van MZC’11 het een en ander uit de doeken deed: John de Wolf. De huidige trainer van GVVV liet via de sponsorcommissie weten niet blij te zijn met de weergave van zijn woorden. Terwijl hij nota bene zelf de social media had aangehaald. En terwijl ik nota bene ergens halverwege aangaf dat er wel schrijvende pers in de zaal was. Jansma kon er wel om glimlachen en was dus ‘gewaarschuwd’. Ergens halverwege zijn ankedotes had Jansma ten overstaan van zeker honderd mensen het over ‘die onbetrouwbare journalist’. Ik kon er zelf hartelijk om lachen, maar vanwege die ‘opruiende teksten’ ontschoot mij even de context van zijn opmerking aan mijn adres. Of was het in verband met het al dan niet doorgaan van één van zijn programma’s bij Fox Sports? En dat het nog niet bekend mocht worden? Of zoiets. Nadat De Wolf was ‘geschoren’ kwam het nieuwste boek van wielrenner Thomas Dekker op de tafel (van Kees). De bijna zeventiger vond niet alle passages (het ‘aftrekverhaal’) relevant. En het noemen van namen, tsja, daar had Jansma zo zijn twijfels bij. En wat is de definitie van relevantie? Het was in ieder geval een prettig gesprek voordat hij ten tonele van de MZC’11-sponsors verscheen. Omdat mijn laptop tijdens de rondleiding open en bloot op tafel lag, kon Jansma zijn mobieltje er ook wel laten liggen. Immers, zo’n trillend ding in je zak tijdens mooie, humorvolle voetbalvertellingen verhaalt niet echt prettig. En waarschijnlijk krijgt Jansma niet slechts één appje, een mailtje of een tweet per uur. Dat bleek, Jansma stond nog geen vijf minuten zijn verhaal te doen of de bliepjes kwamen al binnen en de berichtjes lichtten op op zijn telefoon. Ik kon ze zien binnenkomen, maar keek niet. Maar ik was wel vreselijk nieuwsgierig. En nog. Het zou niet netjes zijn geweest om te gluren op de telefoon van een man die de sportjournalistiek in Nederland heeft groot gebracht en gemaakt. Ik mag niet eens in zijn schaduw staan. Mag ik wel je koffer dragen, Kees?