Geen bloed, wel zweet en tranen allesomvattende apotheose Forza

Speelster Louise Vleugel had na de derde set geen geloof meer in een goede afloop, trainer Hennie van Liere bleef wel vertrouwen houden. Maar oh oh oh, wat was het spannend en liep het toch goed af voor de volleybalsters van Forza.

Wat vooraf werd geafficheerd als een super spannende slotwedstrijd in de promotieklasse A tussen Forza en VCN 5, werd helemaal bewaarheid: 3-2 (25-21 11-25 16-25 25-22 15-8). Hiermee blijft de ploeg er op setsaldo (één set meer dan MVC) in. Alles zat er in: opgetogen koppies na een gewonnen, lange rally’s, teleurgestelde blikken na onbegrijpelijke missers, een fanatiek thuispubliek wat voor een geweldige ambiance zorgde en spanning, vooral heel veel spanning. Eén ding ontbrak zaterdagavond in een soms van geklap en gejuich kolkende De Vanger wel: goed volleybal. Dit namen de toeschouwers echter op de koop toe. Zij kwamen slechts voor één ding: de winst van ‘hun’ vrouwen. En dat kregen ze ook maar het ging bij lange na niet vanzelf. De zenuwen speelde menig speelster parten. Vleugel, verreweg de meest ervaren kracht binnen de redelijk jonge Forza-selectie: ,,Je zag aan de gespannen kopjes dat bepaalde speelsters met de handrem erop speelden”. Na een nerveus begin van de eerste set, waarin een behoorlijke achterstand werd opgelopen, ging dat bedrijf toch naar Forza. In de tweede en derde set leek het helemaal nergens meer op en zag je de wanhoop op gezichten van de Schouwse volleybalsters groter en groter worden. Vleugel: ,,Als ik ons zo zag: we waren helemaal leeg en onze kopjes hingen. Dan kun je gillen wat je wil, maar dan…”. Van Liere, die net als iedereen wist dat een 1-3-nederlaag rechtstreekse degradatie betekende, had de hoop op een goede afloop nog niet opgegeven. ,,Het kan altijd mis gaan”, pinkte ze wat tranen weg, ,,maar ik had vertrouwen in omdat ik vooraf dacht dat ze het kunnen. Maar hoe gaan ze met die spanning om?” Bovendien merkte de Zierikzeese coach dat haar ploeg het aan het einde van de derde set weer oppakte. In het vierde bedrijf kwam de thuisploeg weliswaar achter met 3-5, een goede serviceserie van Lisa Weeber betekende een 9-5-voorsprong. De weg naar het veroveren van een tweede set was ingeslagen en de marge van vier werd lang gekoesterd. Toch liet Forza het onnodig (weer) spannend worden. VCN 5 kwam terug tot 21-20, maar een smash van Willemijn Verkamman, één van de nerveuze speelsters, betekende 22-20. Vervolgens sloeg Forza op het tweede setpunt toe. De setwinst werkte als een soort bevrijding voor Forza; nog een set en lijfsbehoud was een feit. ,,Op den duur waren die gespannen koppies weg”, zeg Vleugel. ,,In de vierde set moest het. Het moest. En toen ging het wel. Ja, raar is dat. Ik weet niet hoe het komt.” En dan: ,,Ik moest bijna overgeven. Zo op was ik.” VCN 5 was degene die zich echt moest overgeven in de allesbeslissende vijfde set. Vleugel tilde met twee punten haar team op een gegeven moment naar 10-6. Zo’n marge volstaat in de vijfde set bij het volleybal doorgaans wel. Een smash van Verkamman betekende het eerst matchpoint op 14-9, waarna Weeber met een tipp-over De Vanger voor even deed exploderen van vreugde. Van Liere: ,,Ze verdienen het zo in de promotieklasse te blijven. Ze moeten het vertrouwen krijgen dat ze het kunnen en dat is ook al wel gegroeid. Op dit niveau horen ze en daarmee wil ik verder bouwen want ze hebben al zoveel meters gemaakt”. Dit geldt zeker voor de lange volleyballoopbaan van Vleugel. ,,Ik wilde niet op het niveau eindigen waar ik – en ik zeg daarmee niet dat ik stop – op ben begonnen (eerste klasse, red.). Daar had ik geen zin in.” Zin in een feestje had ze uiteraard wel na de bloedstollende vijfsetter, die de boeken ingaat als één van de meeste memorabele wedstrijden die de volleybalsters van Forza hebben gespeeld. Het was een prachtige avond waarover nog lang wordt nagesproken.