Gilles heeft geen miljoenen nodig om gelukkig te zijn

Zierikzeeënaar leeft voor postzegels en figuurzagen Het nieuwe jaar is pas een paar dagen oud, maar voor Gilles Hoogenboom uit Zierikzee is er niet veel veranderd. Hij parkeert zijn brommer bij het postkantoor, stapt naar binnen en nog met zijn helm op kust hij de schoonmaakster en wenst haar het allerbeste voor 2009. Iedereen kan rekenen op zo’n gelukswens van hem. Gilles is goedgemutst, want hij komt de nieuwe zegels kopen. Het geld zit afgepast in zijn portemonnee.

Hij is weliswaar geboren in Brouwershaven, maar is vooral in Zierikzee een bekende verschijning. Niet in de laatste plaats door zijn verschijning. Altijd goedgemutst, spreekt altijd iedereen vriendelijk aan. Dat te samen met zijn onafscheidelijke brommer en zijn helm steevast op het hoofd maakt hem een opmerkelijke inwoner.

,,Ja, ik ben eigenlijk altijd wel vrolijk. Soms als ik wakker wordt, ben ik nog een beetje chagrijnig, maar dat is weer snel verdwenen hoor.” En hij krijgt steevast altijd vrolijke reacties terug van de mensen als hij ze begroet. ,,Eén op de duizend zegt niks, maar dan denk ik maar dat die zo chagrijnig is”, lacht Gilles.

De 57-jarige Gilles Hoogenboom heeft een gewone start in het leven gemaakt. Hij wilde graag onderwijzer worden op een lagere school, maar de pedagogische academie liep op niets uit. Ook zijn werk bij de provinciale griffie (,,ik was met wetskennis bezig en zo”) duurde niet al te lang. Zo’n dertig jaar geleden ging het mis. Het werd – zoals hij dat zelf noemt - ,,allemaal chaos in mijn hoofd.” Hij belandde in Vrederust in Halsteren en kwam later bij Emergis terecht. ,,Ja als het in je hoofd niet goed zit, dan lukt het niet hè.”

Hij woont begeleid in de Karnemelksevaart en heeft het daar erg naar zijn zin. Al in de jaren zestig ontstond zijn liefde voor de postzegels. ,,Ik zag een keer een postzegelalbum bij mijn oom en toen dacht ik van: dat wil ik ook.” Hij heeft zich in het verzamelen vastgebeten en staat altijd op de stoep van het postkantoor als er weer een nieuwe zegel aangekondigd is. Inmiddels heeft hij een imposante verzameling van Nederland en de overzeese gebieden. ,,Ik ben altijd als eerste in het postkantoor. Ik kan geen dag wachten, anders kopen de Duitsers ze misschien wel op. Die zijn gek van postzegels en vooral van Nederlandse. Ter illustratie laat hij enkele albums zien. ,,Deze zegel”, wijst hij ,,heb ik vroeger gekocht voor elfhonderd gulden. Veel hè?”

Gilles heeft zich nu al voorgenomen, dat zijn verzameling ooit naar de zoon van zijn broer zal gaan. ,,Ik hoop dat hij dan door gaat met verzamelen.” Het verzamelen van zegels geeft Gilles Hoogenboom de rust in zijn hoofd, die hij zo hard nodig heeft. Want binnenin zit er zoveel energie. Als hij praat schiet hij van de hak op de tak. Razend snel maakt hij zijn gesprekspartner deelgenoot van alles wat hem bezighoudt.

En dat zijn niet alleen zegels. Volgens eigen zeggen heeft hij ook al zo’n vijfhonderd stripfiguren met zijn figuurzaag tot leven gebracht. Hij zoekt plaatjes in boekjes en gaat ermee naar de plaatselijke kopieerder. Die vergroot ze, waarna hij ze met carbonpapier op het hout vastzet. De figuurzaag doet de rest. Mickey Mouse, Donald Duck...ze zijn allemaal door zijn handen gegaan.

Soms zit hij al om half vier in de vroege ochtend naast zijn bed om aan de slag te gaan. ,,Ja, dan moet het gewoon gebeuren. Dan moet ik natuurlijk niet mijn cd-speler aanzetten hè, want dan kan ik zo terug naar Emergis.” Hij lacht erbij. Hij schaamt zich niet voor zijn psychiatrisch verleden. Hij kan er zelfs grapjes over maken.

Op markten probeert hij zijn creaties weer te slijten. ,,Bij de kerstmarkt heb ik toch voor 45 euro verkocht.” Dat geld kan hij weer goed gebruiken om bij zijn zakgeld te leggen. Want de postzegels lonken continue naar hem.

De altijd opgewekte Gilles Hoogenboom heeft het in zijn leven wel voor zijn kiezen gehad. Ook het werken bij de sociale werkplaats de Zuidhoek is uiteindelijk gestopt, omdat hij het niet meer kon bolwerken. ,,Ja, maar ik ben wel gelukkig. Echt waar, daar heb ik geen vijfentwintig miljoen voor nodig hoor.”