Leven Zierikzeese Anje van Wijngaarden 24 uur per dag beheerst door pijn

Zesentwintig jaar strijd tegen pijn en onbegrip ,,Eigenlijk is er geen plek meer waar ik lekker kan zitten, hangen of staan. De pijn is er 24 uur per dag.” Aan het woord is Anje van Wijngaarden uit Zierikzee. Sinds de geboorte van haar oudste zoon – nu zesentwintig jaar geleden – heeft ze pijn en het wordt alleen maar erger. In de Zierikzeese wijk Malta is Anje van Wijngaarden een bekende verschijning. Als afleiding komt ze regelmatig van het bed in haar huiskamer af om te gaan lopen. Een opmerkelijk ritueel, want Anje van Wijngaarden heeft een stevige pas, die zich niet lijkt te verhouden met het gebruik van haar krukken. ,,Maar voor mij is stevig doorlopen de enige manier om overeind te blijven staan. Als ik stil sta, verslappen mijn spieren en zak ik in elkaar.”

De problemen ontstonden 26 jaar geleden, toen medici volgens haar zeggen een bekkeninstabiliteit ontkenden. Zoon Arian kwam met ‘het nodige geweld’ ter wereld. Haar zoon is er met de tweede perswee letterlijk uitgetrokken. ,,Ze zeiden, dat ze nog even moesten hechten en dat ik na een paar dagen weer vrolijk kon rondlopen. Maar het liep anders.” Het heeft Anje van Wijngaarden een blijvende instabiliteit bezorgd. Maar het duurde nog vele jaren voordat ze iets van erkenning voelde bij de medici. ,,Je zit niet goed in je vel en het zit tussen je oren, ik heb het zo vaak moeten horen. Maar de pijn is er wel en het wordt er niet beter op,” vertelt Anje vanaf haar bed.

Zestien jaar geleden belandde ze bij een manuele arts, die haar ziektebeeld wél herkende. Vanaf dat moment pas heeft Anje van Wijngaarden’s ziektebeeld een naam: bekkeninstabiliteit. Niet te genezen, alleen met een driewekelijkse therapie plegen de arts als het ware een soort van periodiek onderhoud aan Anje’s gestel. ,,Dan kun je me vervolgens echt een paar dagen afschrijven, maar ik kan niet zonder die behandeling.” Overigens is ook de tweede zwangerschap zwaar geweest. Ze was aan bed gekluisterd en slikte verkeerde medicijnen. Ze raakt geëmotioneerd en zegt ,,die hebben iets met mijn hoofd gedaan.” Ze heeft er mentaal een flinke tik van gekregen. Dat ze een tweede zwangerschap aandurfde kwam door het feit, dat tot dat moment niet één arts haar kon zeggen wat ze mankeerde. Daar was de manueel arts dus voor nodig.

Wat overheerst is de pijn. Vierentwintig uur per dag heeft ze pijn. Haar banden hebben het begeven en haar spieren nemen het werk van die banden over. Maar iedere inspanning krijgt ze keihard terug. Na een iets te lange wandeling in haar wijk ligt ze te schudden op haar bed. Vergelijkbaar met een intensieve inspanning van de spieren door een gezond iemand. Maar Anje van Wijngaarden schudt al bij het minste of geringste.

De van oorsprong in Den Haag geboren vrouw kan lachen en huilen tegelijk. Anje van Wijngaarden weet dat ze iets om handen moet hebben om te voorkomen dat ,,ik afglijd.” De deur wordt al lang niet meer plat gelopen bij haar. Mensen blijven weg. ,,Terwijl ik bij voorkeur nooit over de pijn praat. Maar mensen vinden het gek dat ze tegen me moeten praten terwijl ik op ’n bed lig.” Om toch iets om handen te hebben doet ze wat vrijwilligerswerk. Tot voor kort nog bij Radio Schouwen-Duiveland. Ze interviewde mensen in de studio van de omroep. De gasten zaten op een stoel, Anje lag in een eenvoudig bed. Nu bakt ze regelmatig in het hospice en is ze actief voor de Stichting Pijn en Hoop; een lotgenotengroep voor mensen met chronische pijn in Zierikzee.

Lees het volledige interview in WereldRegio van vrijdag 2 november.