Elise Padmos steekt stotteraars hart onder riem

Over trucjes en een een leraar zonder tactDe dertienjarige Elise Padmos uit Elkerzee stottert. Ze heeft er geen problemen mee. Maar haar omgeving denkt daar nog wel eens anders over. En voor veel kinderen is stotteren meer dan een worsteling. Vandaar dat Elise de landelijke stotterweek aangrijpt om haar verhaal te vertellen.

Het verhaal begint voor de nu dertienjarige Elise Padmos als ze zo’n twee jaar en negen maanden is. Haar vader en moeder vinden dat ze niet goed praat. In de familie zitten enkele stotteraars en dat is voor moeder Jozien aanleiding om met haar dochter naar stottertherapeute Ester Verwoest te gaan in Zierikzee. ,,Veel mensen vinden dat gek. Kinderen praten op die leeftijd in de regel nog niet goed. Maar ik had echt het gevoel dat het niet goed zat,” legt Jozien uit. En ze kreeg gelijk. Uit een onderzoek bleek, dat Elise 67 procent van haar praten stotterde.

Elise maakt een zelfverzekerde indruk. De afspraak voor de krant staat om half vier. Twee minuten voor die tijd komt ze thuis uit school, zet haar schooltas weg en gaat aan de keukentafel zitten. En tien minuten lang vertelt ze haar verhaal zonder één stotter. Het doet vermoeden dat Elise niet meer stottert, maar niets is minder waar.

Volgens Elise moet je stotteren vooral bespreekbaar maken. Als haar klasgenoten in Goes haar in het eerste jaar na doen en er lacherig over gedaan wordt, maakt ze duidelijk dat ze stottert. Prompt is de spanning eraf en wordt ze er niet meer om uitgelachen. Maar het aanspreken van leeftijdgenoten vindt ze heel wat gemakkelijker dan het bespreekbaar te maken bij volwassenen. Wat daar de reden van is weet ze niet. Waarschijnlijk, omdat dan die spanning weer terug komt.

[banner]

Elise weet goed met haar stotteren om te gaan en staat vrolijk in het leven. Maar even werd het haar teveel en nota bene door toedoen van één van haar leraren. Die vertelde in de klas over de Romeinse keizer Claudius. Die liep mank en stotterde enorm en dat was volgens die leraar ,,natuurlijk niet om naar te luisteren.” Samen met haar decaan heeft ze die leraar opgezocht en uitgelegd wat die opmerking met haar had gedaan. Natuurlijk bood hij zijn excuses aan.

Maar tegelijkertijd kan Elise ook wel lachen om dat gestotter. Toen een vriendin van haar een vriend kreeg die ook stotterde, betrapte ze haar vriendin erop , dat ze de jongen nadeed. ,,En dan moet ik wel lachen hoor.” Stotteren is een veel voorkomende spraakstoornis, die vaak goed te behandelen is. Maar alles valt of staat met de acceptatie.

Elise: ,,Ik heb bijvoorbeeld geleerd om te spreken tijdens het uitademen. En ook om twee tellen te wachten voordat ik ergens een antwoord op geef,” Overigens geen slechte tip voor de meeste mensen, maar dat terzijde. Het aller belangrijkste is, dat ze als stotteraar spanning uit de weg gaat. En concentratie natuurlijk. Elise volgt een tweetalige opleiding. En het Engels gaat haar beter af, dan het Nederlands. Waarom? Daar moet ze meer bij nadenken.