Neeltje Meerman combineert theater met schilderkunst

Door een samenloop van omstandigheden komen theater en schilderkunst bij de in Brouwershaven woonachtige Neeltje Meerman op een bijzondere manier samen. Ooit begonnen met een opleiding aan de Koninklijke Academie voor de Beeldende Kunst in Den Haag, belandde ze toch in het kindertheater. Geruime tijd gebruikte ze haar artistieke achtergrond om in Bruinisse kinderen de beginselen van het theater bij te brengen. Maar dat was – om met haar woorden te spreken - ,,55 minuten orde houden en vijf minuten theater.” Ze besloot zich meer op het schilderen te gaan toeleggen, maar theater zit haar in het bloed. Via de cultuurmenu’s bezoekt ze scholen en brengt ze kinderen iets van haar creativiteit over.

,,Vroeger waren de kinderen een stuk creatiever. Tegenwoordig wordt ze alles kant en klaar aangeleverd via televisie en de computer. En dat is op zich prima, want je moet toch ook met een computer overweg kunnen. Maar de behoefte aan creativiteit is er natuurlijk wel bij de kinderen en die wil ik graag prikkelen.” Op scholen komt de creativiteit van Neeltje Meerman tot zijn recht. Ze brengt de kinderen van alles bij over schilders. Niet door erover te praten, maar door bijvoorbeeld in de huid van Rembrandt te kruipen.

[banner]

Ze heeft een grote fantasie en kan gemakkelijk in een rol komen. Wie met Neeltje Meerman praat merkt dat. Ze begint over haar fantasiefiguren, maar in de kortst mogelijke tijd fantaseert ze door. Over fielejeppende fantasiefiguren of over haar laatste creatie, de Chinese didjeridu kameleons. Ze heeft een mannetje en vrouwtje ‘ontwikkelt’ en bedankt dat het vrouwtje, dat maximaal acht jaar kan worden, om de negen jaar bevrucht kan worden. Even nadenken. De bevruchting van het diertje is dus afhankelijk van meer dan de daad alleen. Ook de stand van de maan heeft invloed op het ‘spel’.

En dat maakt de fantasie van Neeltje Meerman dus wel bijzonder. Via haar website droomt ze van een nog niet ontdekt eilandje in de Oosterschelde. Daar zijn in haar beleving wel een paar dingen van bekend, maar toch ook weer niet alles. En ze lijkt te voorkomen alles te willen weten. Nieuwe feiten, die zich op Meerman’s eigen momenten aan. Over eilandjes gesproken, wat zou ze beslist meenemen naar een onbewoond eiland? Ze is er helder over. ,,Ik moet iets meenemen waarmee ik kan rommelen, iets kan maken.” En de natuur, die er is zal ze aangrijpen om er een mooie hut van te maken. De natuur is belangrijk voor Neeltje Meerman.

Achter haar woning is ze bedeeld met een zeer bescheiden stukje natuur. Maar toch is de kleine tuin ook overwoekerd en vindt ze er haar rust op de momenten, dat ze er behoefte aan heeft. Neeltje Meerman maakt bijzondere kunst. Haar schilderijen prikkelen de fantasie. Een vis aan een parachute of een vis met een luchtballon eraan. Doorvragend blijkt, dat de beelden die ze produceert voortkomen uit contacten met kinderen. Als er in een klas gesproken wordt over reizen en een kind brengt dicht een vis een parachute toe als reismiddel, dan kan Neeltje aan de slag. Met veel kleur brengt ze de fantasie over op het doek. ,,Misschien heb ik inderdaad wel iets van die kinderlijke fantasie in me vastgehouden.”

Kinderen hebben in de regel namelijk een enorme drang naar tekenen. De ene tekening volgt de andere op. En dan ineens cultiveren de gedachten van het kind en stopt het tekenen en schilderen. Neeltje Meerman is er mee doorgegaan met wel op een hoger plan. En ze brengt haar technieken graag over op haar cursisten, die ze regelmatig over de vloer heeft. ,,Dat vind ik leuk om te doen. Natuurlijk zijn er ook mensen die denken met vijf tekenlessen er te zijn, maar je ziet toch ook mensen met talent. En dat is leuk om te zien. Ik leer er trouwens zelf ook van hoor; soms is het een wisselwerking.””

Een centrale rol speelt ook de zeemeermin. Ze gebruikte deze figuur al in haar theatertijd, maar nog steeds komt de zeemeermin terug in haar werk. Half mens, half vis. Ze refereert aan haar naam Meerman en dat is de meermin dichtbij. Maar ook als persoon is ze één met de natuur. ,,Ik ben opgevoed op de slikken en schorren van Ouwerkerk; niet op het witte strandje. Daar zal ik altijd wel iets mee blijven hebben.” En die herinnering uit zich dan in bijna surrealistische schilderijen, zoals die ook in haar woonkamer hangen.

En straks ook weer in een galerie. Want Neeltje Meerman gaat er boer mee op. Want alle fantasie ten spijt, ze is ook een realist. ,,Ik kan toch niet met Zeeuwland bellen en zeggen dat ik kunstenaar ben.” Of met andere woorden: er moet wel brood op de plank komen en dat verklaart haar volle agenda. En die wordt nog wel voller. Want terwijl ze vertelt over haar fantasiefiguren, laat ze uit haar mond vallen dat het haar wens is om nog eens een boek te schrijven over de kameleons. ,,En dan maak ik er mijn eigen illustraties bij natuurlijk.”