Geestdrift

Illegale dorpspastoor

Na de persconferentie van Rutte over ‘lock down’ deel 2 ontsnappen we uit de pastorie voor een bezoek aan ‘Fizi’ in Zierikzee. Als inbrekers met mondkapje komen we het theater binnen en bezetten we de gereserveerde plaatsen op ruime afstand van onze naasten. We richten onze ogen op de andere werkelijkheid van het filmscherm, hoewel er autobiografische trekken in de film voorkomen. De titel luidt ‘Corpus Christi’, symbool voor de naakte en kwetsbare waarheid van Christus, die zijn leven gaf voor de redding der wereld. De Poolse regisseur Jan Komasa laat de ex-delinquent Daniël opdraven als illegale dorpspastoor in een besloten parochie. Daniël heeft het vak geleerd in de bajes, van de aalmoezenier. Diens preek in de kapel kan hij goed gebruiken: we zitten hier vrijwillig, we zijn allemaal priesters voor elkaar. We bidden hier niet op de automatische piloot, ons gebed is een authentiek gesprek met God. Ieder mens verdient een nieuwe kans in het leven. Die kans grijpt Daniël, als hij op proefverlof terecht komt in de dorpskerk. Hij heeft zijn gewaad met priesterboord als misdienaar nog in zijn rugzak zitten. De dochter van de koster stelt hem voor als jonge priester, nu de parochie vacant dreigt te raken. Daniël voert de bekende rituelen op in de dorpskerk, soms met hulp van zijn iPhone voor de precieze teksten. Zijn preken worden steeds persoonlijker en via het biechthokje dringt hij door tot de donkere geheimen van het dorp. Hij raakt verwikkeld in het onverwerkte trauma van dit dorp rondom een autocrash. De schuldige tieners worden als martelaren vereerd op de begraafplaats. De onschuldige dader krijgt uiteindelijk via de onafhankelijke Daniël een herbegrafenis. Als Daniël een bedrijf van de elite uit het dorp moet inzegenen, laat hij tijdens zijn gewaagde gebed de elite knielen in de modder. Tenslotte wordt de inmiddels populaire Daniël klem gezet door de aalmoezenier, die hem herkent als illegale pastoor. Hij legt zijn ambtsgewaad af. Hij lijkt met zijn getatoeëerde naakte bovenlichaam op het ‘Corpus Christi’. Een ontroerende tragedie, met gevoel voor humor en authenticiteit. Gaat het bij een dorpspastoor om de academische opleiding of om het charisma? Om de brave schijnheiligheid of de illegale heiligheid? Om de bedekte leugen of de confronterende waarheid? Om distantie of nabijheid? Om bescherming van de elite of van de zondebok? Ik kan het na mijn pensioen uitproberen als pastorale barkeeper en wens mijn opvolger als dorpspastoor veel charisma.

Piter Goodijk