Vertrouwen

Het klinkt als het toverwoord voor de nieuwe politiek die vanaf half november het land overspoelt. Vertrouwen. Vertrouwen herwinnen. Hocuspocus pas. Als je ‘t maar vaak genoeg zegt, keert het vanzelf terug.

Iedere politieke campagne heeft zo zijn slogans en ratelende riedels. Dit jaar is het naast vertrouwen ook bestaanszekerheid.

Aan die bestaanszekerheid is makkelijker wat te doen dan aan het gebrek aan vertrouwen. Vergeten wordt vaak - zeker door politici - dat bij vertrouwen eerlijkheid en oprechtheid horen. En laat dat nou juist het probleem van overheid en grote bedrijven zijn. Eerlijk vertellen wat je oogmerk van handelen is, oprecht zijn over fouten. Als die basis er niet is, verdien je vertrouwen ook niet.

Het is eigenlijk ook de vraag of vertrouwen in de overheid ooit bestond. Want beheerste oprechtheid en eerlijkheid ooit de overheid. Met mate, lijkt me. En dat in negatieve zin. De relatie tussen burgers en overheden - gemeente, provincie en Rijk - is nooit innig geweest, soort van losvast. Van beide kanten moet er dan hard gewerkt worden om elkaar goed te begrijpen.

Je zou denken dat politici dan de verbinders zouden moeten zijn. Maar die beroepsgroep is vooral druk doende elkaar te bestrijden, mogen we vaststellen als we naar de jongste politieke geschiedenis kijken. Geert scheldt Sigrid uit, Thierry neemt zijn collega’s niet serieus, zij hem niet. Pieter wil niets te maken hebben met Geert, Dylan zegt niet eerlijk dat ze straks heus niet met Geert wil samenwerken.

Journalisten dolen intussen tussen de wrakstukken van de debatten, pogend er een leesbaar en begrijpelijk stuk van te maken, of een informatieve uitzending. Lastig, maar ze proberen het gelukkig wel. Worstelend werken zij tussen flarden van oneerlijkheid en onoprechtheid. Niet te doen.

Jan Greijn